Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 5
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

1. pace alibi parta Romani Veiique in armis erant¹ tanta ira odioque, ut victis finem adesse appareret. comitia utriusque populi longe diversa ratione facta sunt. [2] Romani auxere tribunorum militum consulari potestate numerum; octo, quot nunquam antea, creati, M.'² Aemilius Mamercus iterum L. Valerius Potitus tertium Ap. Claudius Crassus M. Quinctilius Varus L. Iulius Iulus³ M. Postumius M. Furius Camillus M. [3] Postumius Albinus. Veientes contra taedio annuae ambitionis, quae interdum discordiarum causa erat, regem creavere. offendit ea res populorum Etruriae animos, non maiore odio regni quam ipsius regis. [4] gravis iam is antea genti fuerat opibus superbiaque, quia sollemnia ludorum, quos intermitti nefas [p. 4] est, [5?] violenter diremisset, cum ob iram repulsae, quod⁴ suffragio duodecim populorum alius sacerdos ei praelatus esset, artifices, quorum magna pars ipsius servi erant, ex medio ludicro repente abduxit. [6] gens itaque ante omnes alias eo magis dedita religionibus, quod excelleret arte colendi eas, auxilium Veientibus negandum donec sub rege essent decrevit; [7] cuius decreti suppressa fama est Veiis propter metum regis, qui a quo tale quid dictum referretur, pro seditionis eum principe, non vani sermonis auctore⁵ habebat. [8] Romanis etsi quietae res ex Etruria nuntiabantur, tamen quia omnibus conciliis eam rem agitari adferebatur, [9?] ita muniebant ut ancipitia munimenta essent: alia in urbem et contra oppidanorum eruptiones versa, aliis frons in Etruriam spectans, auxiliis si qua forte inde venirent obstruebatur.