I.v. freq. dep. [utor], to use often, be in the habit of using; as a verb. fin. only a few times in Gellius in the perf.; with abl.: “verbo,” Gell. 17, 1, 9; 10, 21, 2: “anulis,” id. 10, 10, 1.—Much more freq. and quite class.: ūsĭtātus , a, um, P. a., in the passive sense, usual, wonted, customary, common, ordinary, accustomed, familiar: “hoc jam vetus est et majorum exemplo multis in rebus usitatum,” Cic. Caecin. 16, 45: “usitatus honos pervulgatusque,” id. Phil. 14, 4, 11: “nomen,” Quint. 3, 6, 53: “vocabula,” Cic. Fin. 3, 2, 4: “apud eos omne genus cuniculorum notum atque usitatum est,” Caes. B. G. 7, 22: “usitato more peccare,” Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9: “penna,” Hor. C. 2, 20, 1: “potiones,” id. Epod. 5, 73: “oratio,” Quint. 8, 3, 4: “alius, ne condemnaretur, pecuniam dedit: usitatum est,” Cic. Verr. 2, 5, 44, § 117; cf., with acc. and inf.: “cum eas non solum refelli, sed etiam accusari sciamus usitatum esse,” Quint. 5, 5, 1.—Comp.: “faciamus tractando usitatius hoc verbum et tritius,” Cic. Ac. 1, 7, 27: “quod usitatius esse coepit,” Quint. 3, 9, 4.—Sup.: “utatur verbis quam usitatissimis,” Cic. Or. 25, 85: “mos,” Quint. 1, 7, 14.—Adv.: ūsĭtātē , in the usual manner: “loqui,” Cic. Fin. 4, 26, 72; 5, 29, 89: “dictum,” Gell. 19, 7, 3.—Comp.: “dicere,” Gell. 13, 20, 21; Aug. Trin. 9.
ūsĭtor , ātus, 1,