Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 21
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

56. trepidantesque et prope¹ iam in suos consternatos e media² acie in extremam ad sinistrum cornu adversus Gallos auxiliares agi iussit Hannibal. ibi³ extemplo haud dubiam fecere fugam. quo [p. 166] novus⁴ terror additus Romanis, ut fusa auxilia sua viderunt. itaque cum iam in orbem pugnarent, decent milia ferme hominum, cum alibi⁵ evadere nequissent, media Afrorum acie, qua Gallicis auxiliis firmata erat, cum ingenti caede hostium perrupere, [3?] et cum neque in castra reditus esset flumine interclusis neque prae imbri satis discernere⁶ possent, qua suis opem ferrent, Placentiam recto itinere perrexere. [4] plures deinde in omnes partes eruptiones factae; et qui flumen petiere aut gurgitibus absumpti sunt aut inter cunctationem ingrediendi ab hostibus oppressi; [5] qui passim per agros fuga sparsi erant vestigia cedentis sequentes agminis Placentiam contendere; aliis timor hostium audaciam ingrediendi flumen fecit, transgressique in castra pervenerunt. [6] imber nive mixtus et intoleranda vis frigoris et homines multos et iumenta et elephantos prope omnes absumpsit. [7] finis insequendi hostes Poenis flumen Trebia fuit, et ita torpentes gelu in castra rediere ut vix laetitiam victoriae sentirent. [8] itaque nocte insequenti, cum praesidium castrorum et quod reliquum ex fuga inermium⁷ ex magna parte militum erat ratibus Trebiam traicerent, aut nihil sensere obstrepente pluvia aut, quia iam moveri nequibant prae lassitudine ac volneribus, sentire sese [p. 168] dissimularunt; quietisque Poenis tacito agmine ab Scipione consule exercitus Placentiam est perductus, inde Pado traiecto⁸ Cremonam, ne duorum exercituum hibernis una colonia premeretur.