I.v. a., to stain or pollute with guilt, to dishonor, disgrace by wicked conduct; as verb finit. (rare; “not in Cic.): domum,” Cat. 67, 24: “oculos videndo,” Ov. M. 7, 35: “aures paternas,” Liv. 40, 8, 19: “conscelerati contaminatique ab ludis,” id. 2, 37, 9.—Hence, conscĕlĕrātus , a, um, P. a., wicked, depraved (very freq., esp. in Cicero's orations): “pirata,” Cic. Verr. 2, 1, 35, § 90: “vultus,” id. Clu. 10, 29: “mens,” id. Cat. 2, 9, 19: “ea res ... captisque magis mentibus quam consceleratis similis visa,” Liv. 8, 18, 11 Weissenb. ad loc.: “furor,” Cic. Sull. 10, 29: “impetus,” id. Cael. 6, 14: “voluntates,” id. Sull. 9, 28: “exsectio linguae,” id. Clu. 67, 191. —Sup.: “filii,” Cic. Rosc. Am. 24, 67: “bellum,” id. Cat. 3, 7, 16.—Subst.: conscĕlĕrātus , i, m., a wicked person, a villain: “in inpios et consceleratos poenae certissimae,” Cic. Pis. 20, 46: “cum tuā consceleratorum ac perditorum manu,” id. Dom. 3, 6.—Comp. and adv. not in use.
con-scĕlĕro , āvi, ātum, 1,