I.belonging to a horseman, equestrian.
I. In gen. (very rare): “equestres statuae inauratae,” Cic. Verr. 2, 2, 61; id. Phil. 6, 5; 9, 6; Suet. Tit. 2: “equi,” riding - horses, Vulg. 3 Reg. 4, 26.—Far more freq.,
II. In partic.
A. Of or belonging to cavalry: “proelium,” Caes. B. G. 1, 18 fin.; 1, 48, 4; 2, 8, 2 et saep. (cf.: “equestris pugna,” Cic. Verr. 2, 4, 55): “tumultus,” Liv. 27, 1, 11: “terror,” id. 27, 42: “procella,” id. 10, 5: “copiae (opp. pedestres),” Cic. Fin. 2, 34, 112: “arma,” Liv. 35, 23; cf. “scuta,” id. 43, 6: “militia,” Suet. Claud. 25 et saep. So as an epithet of Fortuna, Liv. 40, 40.—
B. Belonging to the order of knights, equestrian: “ordo,” Cic. Planc. 35, 87; Suet. Aug. 100 et saep.; cf.: “equestri loco natus, ortus, etc.,” Cic. Rep. 1, 6; id. Agr. 1, 9 fin.: “equestri genere natus,” Vell. 2, 88: “census,” Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6; Liv. 5, 7; Suet. Caes. 33; Hor. A. P. 383: “anulus (i. e. aureus, a privilege of the equestrian order),” Hor. S. 2, 7, 53; cf. Plin. 33, 1, 8, § 32: “statuae,” id. 34, 5, 10, § 19 sq.: “dignitas,” Nep. Att. 1; Suet. Claud. 24: “familia,” id. Caes. 1 et saep. —
2. Subst.
b. equestria , ium, n. (sc. loca), the seats of the knights in the theatre, Petr. 126, 10; Sen. Ben. 7, 12; Suet. Calig. 26.