I. To belch or vomit forth, to throw up (rare but class.).
A. Prop.: “unde tu nos turpissime eructando ejecisti,” Cic. Pis. 6, 13: saniem eructans, Verg. A. 3, 632; cf. Col. 8, 8, 10.—
B. Trop.: “caedem sermonibus suis,” i. e. to talk of murder when drunk, Cic. Cat. 2, 5, 10.—
II. Ingen., to cast forth, emit, exhale: “Tartarus horriferos eructans faucibus aestus,” Lucr. 3, 1012: “aquam,” Varr. R. R. 3, 14, 2: “odorem,” id. ib. 1, 4, 4: “noxium virus,” Col. 1, 5, 6: “harenam,” Verg. A. 6, 297: “flammas, vaporem, fumum,” Just. 4, 1, 4.—
B. Esp., to utter (eccl. Lat.): “abscondita,” Vulg. Matt. 13, 35; id. Psa. 44, 2; August. Civ. D. 18, 32; cf. Lact. 4, 8, 14.