I.to cause to flee, to put to flight, drive or chase away, to rout, discomfit (rare but class.): “qui homines inermes armis, viris, terrore repulerit, fugarit, averterit,” Cic. Caecin. 12, 33; cf.: “fugatus, pulsus,” id. ib. 11, 31; “23, 64: Latini ad Veserim fusi et fugati,” id. Off. 3, 31, 112: “hostes (with fundere),” Sall. J. 21, 2; 58, 3; Vell. 46 fin.; cf.: “fugato omni equitatu,” Caes. B. G. 7, 68, 1: “fugatis equitibus,” Sall. J. 101, 10: “fugato duce altero,” Hirt. B. G. 8, 36, 1: “Hannibalem Lares Romanā sede fugantes,” Prop. 3, 3 (4, 2), 11: “indoctum doctumque fugat recitator acerbus,” Hor. A. P. 474: “nisi me mea Musa fugasset,” had not sent me into exile, Ov. P. 3, 5, 21; cf.: “longe fugati conspectu ex hominum,” Lucr. 3, 48: “dum rediens fugat astra Phoebus,” Hor. C. 3, 21, 24: “fugatis tenebris,” id. ib. 4, 4, 39: “(flammas) a classe,” Ov. M. 13, 8: “maculas ore,” id. Med. Fac. 78: “fugat e templis oculos Bona diva virorum,” id. A. A. 3, 637: tela sonante fugat nervo, lets fly, discharges, Sil. 2, 91: “saepe etiam audacem fugat hoc terretque poëtam, Quod, etc.,” Hor. Ep. 2, 1, 182; cf.: “id quidem multos a proposito studendi fugat,” Quint. 2, 2, 7: “fugat hoc (telum), facit illud amorem, etc.,” Ov. M. 1, 469 sq.: “nostro de corde fugabitur ardor,” id. ib. 9, 502.—Trop.: “Martia cui somnos classica pulsa fugent,” Tib. 1, 1, 4.
fŭgo , āvi, ātum, 1, v. a. id.,