I.inf. pres. pass. impetrarier, Plaut. Rud. 3, 3, 40; inf. fut. act. impetrassere, id. Aul. 4, 7, 6; id. Cas. 2, 3, 53; id. Mil. 4, 3, 35; id. Stich. 1, 2, 23), v. a. in-patro, to accomplish, effect, bring to pass; to get, obtain, procure, esp. by exertion, request, entreaty (class.; cf.: obtineo, adipiscor, consequor).
I. In gen., constr. with acc., ut, ne, the simple subj., or absol.
(α).
With acc.: “quod volui, ut volo, impetravi per amicitiam et gratiam a Philocomasio,” Plaut. Mil. 4, 5, 1: “istuc confido a fratre me impetrassere,” id. Aul. 4, 7, 6: “a me istam exceptionem numquam impetrabunt,” Cic. Ac. 2, 30, 97: “ei Dolabella rogatu meo civitatem a Caesare impetravit,” id. Fam. 13, 36, 1: “decet abs te id impetrarier,” Plaut. Rud. 3, 3, 40: “in omni re considerandum est et quid postules ab amico et quid patiare a te impetrari,” Cic. Lael. 20, 76; cf. id. ib. 11, 38: “dum id impetrant,” Plaut. Capt. 2, 1, 37; 1, 2, 17: “cum istuc, quod postulo, impetro cum gratia,” Ter. And. 2, 5, 11; id. Ad. 3, 4, 44: “uti ea, quae vellent, impetrarent,” Caes. B. G. 1, 31, 2: “(chorus) Impetrat et pacem et locupletem frugibus annum,” Hor. Ep. 2, 1, 137: “restitutionem patris,” Quint. 7, 1, 42; 11, 3, 4: “provinciam,” id. 6, 3, 68: post impetratam studiis meis quietem, id. prooem. § 1:“ impetrato Fortis Augusti reditu,” Hor. C. 4, 2, 42.—
(β).
With ut, ne, or the simple subj.: Cl. Quid, si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea Ut eam illi permittat? St. Quid si ego ab armigero impetro, Eam illi permittat? atque hoc, credo, impetrassere, Plaut. Cas. 2, 3, 51 sq.: “impetrabis igitur a Caesare, ut, etc.,” Cic. Att. 9, 2, A, 1; Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26: “a Sequanis impetrat, ut per fines suos ire Helvetios patiantur,” Caes. B. G. 1, 9 fin.: “verbisne istis, ut pugnent, te impetraturum credis,” Liv. 2, 46, 6: “postremo impetravi, ut ne quid ei succenseat,” Plaut. Bacch. 3, 6, 4: “suadeo, a te impetres, ne sis nugax,” Petr. 52: “tandem impetravi abiret,” Plaut. Trin. 2, 4, 190.— Pass. impers.: aegre ab iis impetratum est summa tribunorum plebis contentione, ut in senatu recitarentur (litterae); “ut vero ex litteris ad senatum referretur, impetrari non potuit,” Caes. B. C. 1, 1, 1; Plin. 16, 32, 59, § 136.—In abl. of the part. perf.: “impetrato, ut manerent,” Liv. 9, 30, 10; Vell. 2, 107, 2.—
(γ).
* With acc. and inf.: “Agrippina in oppidum Ubiorum veteranos coloniamque deduci impetrat,” Tac. A. 12, 27.—
(δ).
Absol.: “incipere multo est quam impetrare facilius,” Plaut. Poen. 5, 2, 14: “hilarus exit, impetravit,” id. Mil. 4, 4, 62; id. As. 3, 3, 131: Ca. Jus hic orat. Ly. Impetrabit te advocato atque arbitro, id. Trin. 5, 2, 37: “quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse, cum, etc.?” Cic. Lael. 11, 39: “si id ita fecisset ... si non impetraret, etc.,” Caes. B. G. 1, 35, 4: “cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,” id. ib. 6, 2, 2: “simul, ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,” id. ib. 4, 13, 5; id. B. C. 1, 22 fin.; cf.: “sperare, ab eo de sua ac militum salute impetrare posse,” id. B. G. 5, 36, 3; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2.—Esp.: impetras, you have your request, i. e. I will do as you desire, nolo ames. Pae. Facile impetras, Plaut. Pers. 2, 2, 63: adpropera! age, amabo! Mu. Impetras, abeo, id. Cas. 2, 2, 39; cf. id. Ep. 2, 2, 119; id. Cas. 2, 3, 17.—
II. Esp.