I.v. dep. a. [infitiae], not to confess, to contradict, deny, disown.
I. In gen.: “omnia infitiatur ea, quae dudum confessa est mihi,” Plaut. Cist. 4, 1, 9: “cum id posset infitiari, repente confessus est,” Cic. Cat. 3, 5, 11: “verum,” id. Part. Or. 14: “neque infitiandi ratio, neque defendendi facultas,” Cic. Verr. 2, 4, 47: “resistere aut infitiando aut definiendo,” id. Part. Or. 29, 102: “notitiam alicujus,” Ov. P. 4, 6, 42: “fama factis infitianda tuis,” to be refuted by thy deeds, id. H. 9, 4: “Varro Sophocleo non infitiande Cothurno,” whom the tragic Muse need not disown, Mart. 5, 30, 1.—
II. In partic., to deny any thing promised or received: infitiari creditum fraudare, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.: “quid si infitiatur, quid si omnino non debetur?” Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10: “depositum,” Juv. 13, 60: “praedas,” to withhold the promised booty, Flor. 1, 22, 2: “pretium,” Ov. M. 11, 205: adversus infitiantem in duplum agimus, one who denies a claim, Gai. Inst. 4, 10; 171.