I.v. dep. n. and a. [lamentum], to wail, moan, weep, lament (class.).
(α).
Neutr.: “lamentari, cruciari,” Plaut. Mil. 4, 2, 40: “quod nunc lamentari,” id. Pers. 1, 3, 94: “praeter ceteras lamentari,” Ter. And. 1, 1, 94: “lapides flere ac lamentari cogere,” Cic. de Or. 1, 57, 245: “Hebiliter lamentari,” id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2: “ac plangere,” Suet. Ner. 49: quid ego hic animo lamentor, Enn. ap. Don. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.): “Thetis quoque lamentando pausam fecit filio,” Plaut. Truc. 4, 2, 18.—
(β).
Act., to weep over a person or thing, to bewail, lament, bemoan: conqueri fortunam advorsam, non lamentari decet, Id viri est officium; fletus muliebri ingenio additus est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.): “nam haec quidem vita mors est, quam lamentari possem,” Cic. Tusc. 1, 31, 75: “caecitatem,” id. ib. 5, 38, 112: “se ipsum,” Plaut. Pers. 4, 9, 7: “suam matrem mortuam,” Ter. Phorm. 1, 2, 46: “ut nemo ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur,” Cic. Cat. 4, 2, 4.—With object.clause, Plaut. Ps. 1, 3, 79; so, “cum lamentamur, non apparere labores Nostros,” Hor. Ep. 2, 1, 224.—
II. Pass. (poet. and late Lat.; cf. lamento).—Part. perf. in pass. signif. (poet.), wept over, bewailed: “fata per urbem Lamentata,” Sil. 13, 711; so, “Dindyma,” resounding with lamentations, Stat. Th. 12, 224.—
2. Impers. pass.: “maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis,” App. M. 4, p. 157.