I.to sharpen before or at one end, to sharpen to a point: “surculum praeacuito ... eum primorem praeacuito,” Cato, R. R. 40, 2 and 3.—Hence, praeăcūtus , a, um.
I. Part.—
II. P. a., sharpened before or at the end, sharpened, pointed: “surculus aridus praeacutus,” Cato, R. R. 40, 3: “cacumina,” Caes. B. G. 7, 73, 2: “sudes,” Sall. C. 56, 3: “tigna paulum ab imo praeacuta,” Caes. B. G. 4, 17: “cuspis,” Ov. M. 7, 131: “bipennis,” Plin. 8, 8, 8, § 26: “scopuli,” id. 9, 10, 12, § 38.—Hence, praeăcūtē , adv., very acutely, App. Mag. p. 296, 26.