I.to feel or perceive beforehand, to have a presentiment of, to presage, divine (class.): “ni haec praesensisset canes,” Plaut. Trin. 1, 2, 135: “verum is nescio quo pacto praesensit prius,” id. Ps. 1, 4, 15; 1, 5, 11: “animo praesentire atque videre,” Lucr. 5, 1342: “animo providere et praesentire,” Caes. B. G. 7, 30: “futura,” Cic. Div. 2, 48, 100: “animus ita praesentit in posterum, ut, etc.,” id. Rab. Perd. 10, 29: “alicujus adventum,” Ov. M. 1, 610: “amorem,” id. ib. 10, 404: “dolos,” Verg. A. 4, 297: “eventus bellorum,” Suet. Aug. 96: “aliquid,” Plin. 2, 79, 81, § 191.—With acc. and inf.: “quom ibi me adesse neuter tum praesenserat,” Ter. And. 5, 1, 20: “cum talem esse deum certā notione animi praesentiamus,” Cic. N. D. 2, 17, 45.—Impers. pass.: “praesensum est,” Liv. 21, 49, 9.
prae-sentĭo , sensi, sensum, 4 (collat. form praesentisse for praesensisse, Pac. Pan. Theod. 3), v. a.,