I.to fight against, oppose; to make resistance, resist, defend one's self (class.; syn.: adversor, resisto, renitor).
I. Lit.: “nostri primo integris viribus fortiter repugnare,” Caes. B. G. 3, 4; “so in milit. lang.: repugnantes noctem diemque obsident,” id. ib. 7, 42; id. B. C. 3, 67 fin.; cic. Verr. 2, 5, 35, § 91; Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, §§ “1 and 3: in repugnando telis obruta est,” Liv. 29, 33; Verg. A. 11, 749: “oppidanis non repugnantibus,” Just. 12, 7, 8.—
II. Transf., in gen., to resist, make resistance; to oppose, contend against.
(α).
Absol.: “catuli pantherarum unguibus ac pedibus morsuque repugnant,” Lucr. 5, 1037; cf.: “de praedā (volucres),” id. 5, 1082: “Catone acerrime repugnante,” Caes. B. C. 1, 32: “consules neque concedebant neque valde repugnabant,” Cic. Fam. 1, 2, 2; cf. id. Ac. 2, 13, 41: “haec bene dicuntur, nec ego repugno,” id. Fin. 2, 28, 90: “adversante et repugnante naturā,” id. Off. 1, 31, 110; so (with adversari) id. ib. 3, 19, 78; id. de Or. 2, 44, 187; “with resistere,” Hirt. B. G. 8, 22 fin.: “nec ego repugno: sed inter sese ipsa pugnant,” Cic. Fin. 2, 28, 90.—
(β).
With dat.: “ego omnibus meis opibus ... repugnarim et restiterim crudelitati,” Cic. Rab. Perd. 5, 15: “fortunae (with obsistere),” id. Fin. 4, 7, 17: “fratri tuo (preceded by resistere fratri tuo),” id. Fam. 5, 2, 10: “his perturbationibus,” id. Tusc. 3, 11, 25: “dictis,” Ov. M. 2, 103: “amori,” id. ib. 10, 319: “patronis,” Quint. 6, 1, 38: “historiae cuidam tamquam vanae,” id. 1, 8, 20: “cui in ullā re,” Plin. Ep. 8, 6, 12; cf.: “tibi in hoc uno,” id. ib. 7, 14, 2: “alicujus voluntati,” id. ib. 8, 6, 10: “precibus,” Sen. Med. 294: “his omnibus rebus unum repugnabat, quod, etc.,” one consideration opposed itself, Caes. B. G. 1, 19.—
(γ).
Other constructions: “resistere et repugnare contra veritatem non audet,” Cic. Rosc. Com. 17, 51: “circa quae si is, qui instituetur, non repugnaverit, etc.,” i. e. shows himself not indocile, Quint. 8 prooem. § 8.—Poet., with ne: “si quis, ne fias nostra, repugnat,” Ov. H. 20, 121; Col. 7, 10, 7 (al. ut).—With obj.-clause: “mulier prohibet se concipere atque repugnat,” and opposes it, Lucr. 4, 1269; 1088: “amare repugno Illum, quem fieri vix puto posse meum,” Ov. H. 17, 137; cf. once in pass.: “et a vobis diversitas defendenda est, sicuti et a nobis repugnanda,” to be opposed, Tert. adv. Marc. 3, 16 fin.—
B. In partic.
1. To oppose with words, advise against, object: “cum id censuisset Cassius, Brutus repugnaverat,” Vell. 2, 58, 2.—
2. To hinder, be in the way: “sed syllaba contumax repugnas,” Mart. 9, 11, 12: “repugnat invidia furiosa,” Vop. Prob. 22.—
3. To oppose from natural incongruity, i. e. to disagree with, be contrary to; of several things compared together, to be contradictory, inconsistent, incompatible, repugnant (so mostly only in Cic.): “quidquid antecedit quamque rem, id cohaeret cum re necessario: et quicquid repugnat id ejusmodi est, ut cohaerere numquam possit,” Cic. Top. 12, 53: “simulatio amicitiae repugnat maxime,” id. Lael. 25, 92: “sed haec inter se quam repugnent, plerique non vident,” id. Tusc. 3, 29, 72; so, “inter se,” id. N. D. 1, 12, 30; Quint. 1, 5, 65: “repugnat recte accipere et invitum reddere,” Cic. Top. 4, 21; cf.: “nam illud vehementer repugnat, eundem et beatum esse et multis malis oppressum. Haec quomodo conveniant, non sane intellego,” id. Fin. 5, 26, 77: “sensus moresque repugnant,” Hor. S. 1, 3, 97.— Hence, rĕpugnans , antis, P. a. (acc. to II. B.), contrary, opposed, repugnant; comp.: quo quid repugnantius dici possit, non video, Lact. Ira Dei, 9.— As subst.: rĕpugnantĭa , ĭum, n.; in rhet., contradictions (syn. contraria): “locus ex repugnantibus,” Cic. de Or. 2, 40, 170; id. Top. 4, 19; 12, 53; Quint. 5, 8, 5; 5, 10, 2; 5, 11, 31; 6, 3, 66.—Adv.: rĕpugnanter (acc. to repugno, II. A.), unwillingly, with repugnance (very rare): “aliquid patienter accipere, non repugnanter,” Cic. Lael. 25, 91; Amm. 20, 8, 4.