I.gen. sing. victuis, Varr. ap. Non. p. 494, 11: “victi,” Plaut. Capt. 4, 2, 75; also cited ap. Non. p. 484, 10), m. vivo.
I. That upon which one lives; sustenance, nourishment, provisions, victuals: “tenuis victus cultusque,” Cic. Lael. 23, 86: “tenuissimus,” id. Fin. 2, 28, 90; id. Quint. 15, 49; id. Tusc. 5, 34, 99; id. Off. 1, 4, 12; Caes. B. G. 6, 22; 6, 23 fin.; Hor. S. 1, 1, 98; 2, 2, 53; dat. victu, Lucil. ap. Gell. 4, 16, 6; Verg. G. 4, 158.— Plur., Plaut. Mil. 3, 1, 142; Cic. Fin. 5, 4, 10; Ov. M. 15, 104 al.—
B. In jurid. lang., necessaries of life, inclusive of clothing, Dig. 50, 16, 43; 50, 16, 44.—
II. A way of life, mode of living, with reference to the necessities of life (class.; cf. “vita): in victu considerare oportet, apud quos et quo more et cujus arbitratu sit educatus, etc.,” Cic. Inv. 1, 25, 35: consuetudo victūs, manner of living or subsisting, Caes. B. G. 1, 31: “quali igitur victu sapiens utetur?” Hor. S. 2, 2, 63.—Esp., with vita: “Gaius Tuditanus, omni vitā atque victu excultus atque expolitus,” Cic. Brut. 25, 95: “ego autem nobilium vitā victuque mutato mores mutari civitatem puto,” id. Leg. 3, 14, 32: “splendidus non minus in vitā quam victu,” Nep. Alcib. 1, 3.