This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
HALLBJÖRN hét maðr. Hann var kallaðr hálftröll.
Hann var sonr Úlfs ins óarga. Hann bjó í eyjunni
Hrafnistu. Hún liggr fyrir Raumsdal. Hann var ríkr
maðr ok mjök fyrir þeim bændunum norðr þangat.
Hann var kvángaðr maðr ok átti þann son, er Ketill
hét. Hann var mikill vexti ok karlmannligr maðr ok
ekki vænn.
En þegar Ketill var nokkurra vetra gamall, lagðist
hann í eldahús. Þat þótti þá röskum mönnum athlægi,
er svá gerði. Þat var vandi Ketils, þá hann sat við eld,
at hann hafði aðra hönd í höfði sér, en með annarri
skaraði hann í eldinn fyrir kné sér. Hallbjörn bað
hann eigi hafa hönd í höfði sér ok sagði, at þá mundi
batna með þeim. Ketill svarar engu. Hann hvarf í
burtu nokkuru síðar ok var í burtu þrjár nætr. Þá
kom hann heim ok hafði stól á baki sér. Hann var
vel gerr. Hann gaf hann móður sinni ok kveðst henni
meiri ást eiga at launa en föður sínum.
Þat var einn tíma um sumarit, veðrdag góðan, at
Hallbjörn lét aka heyi, ok lá mikit undir. Hallbjörn
gekk þá í eldaskálann til Ketils ok mælti: "Nú væri
ráð, frændi, at duga vel ok aka heyi í dag, því at allir
eru í önn nýtir." Ketill spratt þá upp ok gekk út.
Hallbjörn fekk honum tvá eyki ok eina konu til verks.
Ekr hann nú heyi til garðs ok gengr at svá röskliga, at
átta urðu undan at hlaða um síðir, ok þóttust þó allir
nóg hafa at gera. En er kveld kom, var borgit öllu heyinu,
enda váru þá sprungnir báðir eykirnir. Hallbjörn
mælti þá: "Nú þykki mér ráð, frændi, at þú takir við
fjárvarðveizlu, því at þú ert nú ungr ok upprennandi
ok til alls vel færr, en ek gerumst gamall ok stirðr
ok til einkis meir." Ketill kvaðst eigi þat vilja. Hallbjörn
gaf honum þá öxi eina harðla stóra ok mjök
bitrliga ok furðu gott vápn. Hann mælti: "Einn er
sá hlutr, frændi, at ek vara þik mest við, at þegar degi
er sett, vil ek, at þú sért lítt úti, ok þó allra helzt, at
þú gangir eigi norðr á eyna frá bænum." Margt glósaði
Hallbjörn þá fyrir Katli, syni sínum.
Björn er maðr nefndr. Hann bjó skammt þaðan.
Hann hafði þat jafnan lagt í vanda at dára Ketil ok
kallaði hann Ketil Hrafnistufífl. Björn reri jafnan á
sjó til fiska. Þat var einn dag, at hann var róinn, at
Ketill tók einn fiskibát ok vað ok öngul ok reri ut á
mið ok sat til fiska. Þar var Björn fyrir. Ok er þeir sáu
Ketil, hlógu þeir mjök ok dáruðu hann fast. Gekk
Björn enn mest fyrir þessu, sem hann var vanr. Þeir
fiskuðu vel, en Ketill dró eina löngu, heldr kostilla, en
ekki fleira fiska. En er þeir Björn höfðu hlaðit, kipptu
þeir upp veiðarfærum sínum ok bjuggust heim, ok
svá gerði Ketill. Þeir hlógu þá at honum. Ketill mælti
þá: "Nu vil ek leggja af við yðr alla mína veiði, ok
skal sá yðar eiga, sem fyrst náir." Hann þrífr þá upp
lönguna ok sendi á skip þeira. Langan kom við eyrat
Birni bónda svá hart, at haussinn lamdist, en Björn
hraut útbyrðis ok þegar í kaf ok kom aldri upp síðan.
Þá reru hinir at landi ok svá hvárirtveggju. Fátt gaf
Hallbjörn sér at þessu.
Eitt kveld eptir dagsetr tók Ketill öxi sína í hönd
sér ok gekk norðr á eyna. En er hann var kominn eigi
allskammt í burt frá bænum, sér hann dreka einn
fljúga at sér norðan ór björgunum. Hann hafði lykkju
ok sporð sem ormr, en vængi sem dreki. Eldr þótti
honum brenna ór augum hans ok gini. Eigi þóttist
Ketill slíkan fisk sét hafa eða nokkura óvætti aðra, því
at hann vildi heldr eiga at verjast fjölda manna. Dreki
sjá sótti at honum, en Ketill varðist með öxinni vel
ok karlmannliga. Svá gekk lengi, allt þar til at Ketill gat
höggvit á lykkjuna ok þar í sundr drekann. Datt hann
þá niðr dauðr. Síðan gekk Ketill heim, ok var faðir
hans úti í túni ok heilsar vel syni sínum ok spurði,
hvárt hann hefði við nokkura glettivætti varr orðit
norðr á eynni. Ketill svarar: "Ekki kann ek at færa í
frásagnir, hvar ek sé fiska renna, en satt var þat, at
sundr hjó ek einn hæng í miðju, hverr sem hrygnuna
veiðir frá." Hallbjörn svarar: "Lítils mun þér síðar
vert þykkja um smáhluti, er þú telr slík kvikvendi
með smáfiskum. Mun ek nú auka nafn þitt ok kalla
þik Ketil hæng." Settust þeir nú um kyrrt.
Eldsætinn var Ketill mjök. Hallbjörn sótti mjök veiðiskap,
ok beiddist Ketill at fara með honum. En Hallbjörn
kvað honum makara at sitja við elda en vera í
sjóförum. En er Hallbjörn kom til skips, var Ketill
þar fyrir, ok kunni Hallbjörn þá eigi at reka hann
aptr. Gekk Hallbjörn þá fyrir framstafn á ferjunni, en
bað Ketil ganga fyrir skut ok setja á. Ketill gerði svá,
ok gekk hvergi. Hallbjörn mælti: "Ólíkr ertu frændum
þínum, ok seint ætla ek, at afl verði í þér. En ek
var vanr, áðr en ek eltumst, at setja einn ferjuna."
Ketill reiddist þá ok hratt fram ferjunni svá hart, at
Hallbjörn hraut fallinn út á fjörugrjótit, en ferjan
stöðvaðist ekki fyrri en út á sjó. Hallbjörn mælti þá:
"Lítt lætr þú mik njóta frændsemi frá þér, er þú vilt
brjóta bein í mér, en þat vil ek nú tala, at ek ætla,
at þú sért nógu sterkr, því at ek vilda nú reyna afl
þitt, ok stóð ek við sem ek gat fastast, en þú settir
fram sem áðr. Þykki mér góð sonareign í þér."
Fara þeir nú í veiðistöð. Hallbjörn gætti skála, en
Ketill reri á sjó. Hann komst við stór föng. Þá reru
at honum tveir menn allvígligir. Þeir báðu hann láta
laus föngin. En Ketill neitar því ok spurði þá at nafni.
Annarr kveðst heita Hængr, en annarr Hrafn, ok vera
bræðr. Þeir sóttu at honum, en Ketill varðist með kylfu
ok sló Hæng fyrir borð ok drap hann svá, en Hrafn
reri á burt. Ketill fór heim til skála síns, ok gekk faðir
hans á mót honum ok spurði, hvárt hann hefði nokkut
fundit manna um daginn. Ketill kveðst fundit hafa
bræðr tvá, Hæng ok Hrafn. Hallbjörn mælti: "Hversu
fóru skipti yður? En gerla veit ek deili á þeim. Þeir
eru hraustir menn ok eru útlægir ór byggðinni fyrir
óspektir sínar." Ketill kveðst hafa drepit Hæng fyrir
borð, en Hrafn hefði flúit. Hallbjörn mælti: "Gjarn
ertu, frændi, á stórfiskana, ok því er þó vel til fundit
um nafn þitt." Annan dag fóru þeir heim með föng
sín. Þá var Ketill ellefu vetra, ok batnaði nú frændsemi
þeira.