This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Í þann tíma, er Óláfr konungr sat í Sarpsborg, bar
þat til einn tíma, at mikill maðr ok ókunnr gekk
fyrir konunginn ok kvaddi hann, en konungr tók honum
vel ok spurði hann at nafni. En hann nefndist
Tóki ok kveðst vera Tókason, Tókasonar ins gamla.
Hann beiddi konunginn at vera með hirðinni nokkurt
skeið. Konungr veitti honum þat ok skipaði honum
sæmiligt sæti. Tóki var fáskiptinn ok drakk löngum
lítit. Hann var siðugr ok viðfellinn ok þokkaðist hverjum
manni vel. Þat fann konungr, at Tóki var bæði
fróðr ok fréttinn, leysti hann ok ór öllu vel ok vitrliga.
Þótti konungi in mesta skemmtan at ræðum hans. Þat
sá menn, at Tóki var gamall maðr, en þó sá þeir, at
hann hafði verit afburðarmaðr at vexti ok vænleika.
Þat var einn dag, er konungr talaði við Tóka ok
spurði, hversu gamall maðr Tóki væri. Hann sagðist
þat ógerla vita, -- "en hitt veit ek, at mér var aldr skapaðr,
at ek skylda lifa tvá mannsaldra, ok þykki mér ván,
at þeir sé brátt endaðir, at því sem flestra manna aldrar
gerast." Konungr mælti: "Muna muntu þá Hálf konung
ok rekka hans eða Hrólf kraka ok kappa hans."
Tóki svarar: "Man ek þá hváratveggju, því at ek var
með þeim báðum." Konungr spurði: "Hvárir þóttu þér
þar frægri?" Tóki svarar: "Þat skulu þér dæma, herra,
en ek skal segja yðr þar til einn ævintýr. Þá var ek sem
ernastr maðr, ok fór ek landa á milli, ok hafða ek sveit
manna valda með mér eptir því, sem mér þótti standa
ok við mitt hæfi vera, því at ek þótti þá þeim fram
fylgja, er í fræknara lagi váru. Var þat ok satt, at mér
þótti þá fátt ófært. Fór ek þá víða um lönd, ok vilda
ek reyna örleik höfðingja ok frægðir kappa þeira. Var
þat ok lagit á mik með aldrinum, at ek skylda hvergi
una lengr en tólf mánuðr ok vissa ek, at þat gekk eptir.
Þá spurða ek til Hrólfs kraka, örleika hans ok mildi,
frægða ok framaverka ok hraustleika kappa hans, at
þeir váru ólíkr öllum öðrum at afli ok allri atgervi.
Gerðumst ek fúss at finna þenna konung ok kappa hans.
Tók ek þá ok sveitungar mínir þar til, at ek kom fram
í Danmörku ok á fund Hrólfs konungs. Gekk ek fyrir
hann, ok kvadda ek hann. En hann tók mér vel ok spurði,
hvat manna ek væri, en ek sagða honum. Hann spurði mik
at erendum, en ek sögðumst vilja þiggja at honum vetrvist.
En hann kveðst við engan mann mat spara ok eigi
mundi hann við mik fyrstan eða sveitunga mína. Ek
spurða þá, hvar ek skyldi sitja. Hann bað mik þar sitja,
sem ek gæta rutt mér til rúms ok kippt manni ór sæti.
Ek bað hann hafa þökk fyrir. Treysta ek mér þá harðla
vel. Réð ek þar þegar á, er sat Böðvarr bjarki. Konungr
skildi þat til, at þeir skyldu ekki móti brjótast. Tók ek
þá í hendr Böðvari, ok setta ek fætrna í fótskemmilinn.
Lét ek síga herðarnar, en ek herða handleggina. Treysta
ek þá á af öllu afli, en hann sat kyrr, svá at hvergi gat
ek honum vikit. En stundum var hann rauðr sem blóð,
en stundum bleikr sem bast eða blár sem hel eða fölr
sem nár, svá at ýmsir þessir litir færðust í hann, svá brá
honum við. Síðan tók ek í hendr Hjalta inum hugprúða.
Herti sik þar hvárr sem gat, hann ok ek. Honum
gat ek kippt á framanverðan stokk, en þá gat hann
ávallt við rétt ok settist niðr aptr fyrir mér. Gekk þessu
nokkura stund, þar til at ek gáfumst upp. Tók ek þá til
Hvítserks ins hvata, ok treysta ek á, sem ek orkaða. Gat
ek honum þá fram kippt ok svá hverjum at öðrum. Fór
ek svá í kringum höllina, ok gekk þaðan af hverr ór
sínu sæti. Síðan sat ek þar, er mér líkaði, ok mínir menn.
Höfðum vér allir in sæmiligstu sæti. Var þar in mesta
mikilmennska á öllu, ok þar hefi ek svá verit, at mér
hefir bezt þótt at öllum hlutum. En er sumar kom, gekk
ek fyrir Hrólf konung, ok þakkaði ek honum vetrvistina,
ok sagða ek, at ek munda þá í brottu vera. En hann
bauð mér með sér at vera, en ek unda því eigi.