This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1. Quaesisti a me, Lucili, quid ita, si providentia
mundus regeretur, multa bonis viris mala acciderent.
Hoc commodius in contextu operis redderetur, cum
praeesse universis providentiam probaremus et interesse nobis deum ; sed quoniam a toto particulam
revelli placet et unam contradictionem manente lite
integra solvere, faciam rem non difficilem, causam
deorum agam.
[2]
Supervacuum est in praesentia ostendere non sine
aliquo custode tantum opus stare nec hunc siderum
coetum discursumque fortuiti impetus esse, et quae
casus incitat saepe turbari et cito arietare, hanc inoffensarn velocitatem procedere aeternae legis imperio
[p. 4]
tantum rerum terra marique gestantem, tantum
clarissimorum luminum et ex disposito relucentium ;
non esse materiae errantis hunc ordinem nec quae
temere coierunt tanta arte pendere, ut terrarum
gravissimum pondus sedeat immotum et circa se
properantis caeli fugam spectet, ut infusa vallibus
maria molliant terras nec ullum incrementum fluminum sentiant, ut ex minimis seminibus nascantur
ingentia.
[3]
Ne illa quidem quae videntur confusa et
incerta, pluvias dico nubesque et elisorum fulminum
iactus et incendia ruptis montium verticibus effusa,
tremores labantis soli aliaque quae tumultuosa pars
rerum circa terras movet, sine ratione, quamvis subita
sint, accidunt, sed suas et illa causas habent non
minus quam quae alienis locis conspecta miraculo
sunt, ut in mediis fluctibus calentes aquae et nova
insularum in vasto exsilientium mari spatia.
[4]
Iam
vero si quis observaverit nudari litora pelago in se
recedente eademque intra exiguum tempus operiri,
credet caeca quadam volutatione modo contrahi undas
et introrsum agi, modo erumpere et magno cursu
repetere sedem suam, cum interim illae portionibus
crescunt et ad horam ac diem subeunt ampliores
[p. 6]
minoresque, prout illas lunare sidus elicuit, ad cuius
arbitrium oceanus exundat. Suo ista tempori re-
serventur, eo quidem magis quod tu non dubitas de
providentia sed querens.
[5]
In gratiam te reducam cum
diis adversus optimos optimis. Neque enim rerum
natura patitur ut umquam bona bonis noceant ; inter
bonos viros ac deos amicitia est conciliante virtute.
Amicitiam dico ? Immo etiam necessitudo et similitudo, quoniam quidem bonus tempore tantum a deo
differt, discipulus eius aemulatorque et vera progenies,
quam parens ille magnificus, virtutum non lenis
exactor, sicut severi patres, durius educat.
[6]
Itaque
cum videris bonos viros acceptosque diis laborare,
sudare, per arduum escendere, malos autem lascivire
et voluptatibus fluere, cogita filiorum nos modestia
delectari, vernularum licentia, illos disciplina tristiori
contineri, horum ali audaciam. Idem tibi de deo
liqueat. Bonum virum in deliciis non habet, experitur,
indurat, sibi illum parat.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.