I.inf domina rier, Verg. A. 7, 70), 1, v. dep. n. [dominus], to be lord and master, to have dominion, bear rule domineer (freq. and class.; for syn. cf.: regno, impero, jubeo, praesum).
I. Prop., absol.: “imperare quam plurimis, pollere, regnare, dominari,” Cic. Rep. 3, 12; “so,” absol., id. 1, 33; id. Rab. Post. 14, 39; Sall. C. 2, 2; Liv. 33, 46; Tac. A. 4, 7; id. H. 1, 21; Verg. A. 2, 363 et saep.—With in and abl.: “in capite fortunisque hominum,” Cic. Quint. 30, 94; so, “in aliqua re,” id. ib. 31, 98; id. Div. in Caecil. 7 fin.; Cic. Verr. 2, 1, 51 fin.; Liv. 8, 31; Verg. A. 2, 327; Ov. F. 3, 315 al.— With inter or in: inter aliquos, * Caes. B. G. 2, 31 fin.; so Ov. Am. 3, 6, 63: “dominari in cetera (animalia),” id. M. 1, 77: “in adversarios,” Liv. 3, 53.—With abl.: “summā dominarier arce,” Verg. A. 7, 70.—With the abl. only, Verg. A. 6, 766; 1, 285; 3, 97.— With dat.: “toti dominabere mundo,” Claud. in Ruf. 1, 143.—With gen.: “omnium rerum,” Lact. Ira, 14, 3; Tert. Hab. Mul. 1 al. in late Lat.—
II. Transf., to rule, reign, govern, etc., of inanimate and abstract subjects: “Cleanthes solem dominari putat,” Cic. Ac. 2, 41: “mare,” Tac. Agr. 10 fin.: “pestis in magnae dominatur moenibus urbis,” Ov. M. 7, 553: “inter nitentia culta Infelix lolium et steriles dominantur avenae,” Verg. G. 1, 154: ubi libido dominatur, Crassus ap. Cic. Or. 65, 219; so, “consilium,” Cic. Rep. 1, 38: “potestas (sc. censura) longinquitate,” Liv. 9, 33: “oratio,” Quint. 8, 3, 62: “fortuna,” Cic. Q. Fr. 1, 1, 1, § 4: “usus dicendi in libera civitate,” id. de Or. 2, 8, 33; id. Caecin. 25, 71: actio in dicendo, id. ap. Quint. 11, 3, 7: “effectus maxime in ingressu ac fine (causae),” Quint. 8 prooem. § 7 et saep.: “senectus si usque ad ultimum spiritum dominatur in suos,” Cic. de Sen. 9, 38.—Hence, dŏmĭnans , antis, P. a., ruling, bearing sway.—Lit.: “a gentibus dominantibus premi,” Lact. 7, 15, 5. —Trop.: “animus dominantior ad vitam,” Lucr. 3, 397; id. 6, 238: dominantia nomina = vulgaria, communia, the Gr. κύρια, proper, without metaphor, Hor. A. P. 234. —As subst.: dŏmĭnans , antis, m., an absolute ruler: “cum dominante sermones,” Tac. A. 14, 56; id. H. 4, 74.—Plur., Vulg. Jer. 50, 21; id. Apoc. 19, 16.—Adv.: dŏmĭnante , in the manner of a ruler, Dracont. Hexaem. 1, 331.!*? dŏmĭnor , āri, pass., to be ruled: o domus antiqua, heu, quam dispari Dominare domino! Poëta ap. Cic. Off. 1, 39, 139; Nigid. ap. Prisc. p. 793; Lact. Mort. Pers. 16, 7.