I. = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare): “satin abiit neque quod dixi flocci existumat?” Plaut. Most. 1, 1, 73: “dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,” id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2: “magni operam,” Nep. Cat. 1, 2: “minoris aliquid,” id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause: “nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?” Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
II. In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem.—Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
(α).
With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.: “quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,” Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21: “quod ego nullo modo existimo,” Cic. Tusc. 3, 11, 25: “cottidianae vitae consuetudinem,” pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.: “M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,” Cic. Caecin. 4, 10; cf.: “P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,” id. de Or. 2, 66, 268: “qua (fama) diu princeps oratorum ... existimandus est,” Quint. 11, 3, 8: “popularitas signum affectati regni est existimatum,” id. 5, 9, 13: “assimulata sunt schemata existimanda,” id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
(β).
With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo; “merito id fieri uterque existimat,” Plaut. Most. 1, 3, 147: “ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,” id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19: “si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,” Cic. Agr. 2, 33, 89: “non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,” id. Fam. 15, 21, 4: “ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,” id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject: “fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,” Cic. de Or. 2, 1, 4: “disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,” Caes. B. G. 6, 13 fin.: “Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,” Quint. 9, 2, 92 et saep.—Pass. impers.: “huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,” Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
(γ).
With a rel. or interrog.-clause: “haud existimans, quanto labore partum,” Ter. Ph. 1, 1, 11: “nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,” judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.: “utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,” be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3: “qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,” Liv. 22, 59, 14: “existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,” Tac. H. 4, 81.—
(δ).
With de: “de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,” Cic. Leg. 1, 2, 7: “ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,” id. Fam. 1, 7, 5: “male de aliquo,” to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.: “tu ipse quem ad modum existimes vide,” id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.—Pass. impers.: “exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,” Cic. Brut. 21, 82.—(ε) With in and abl.: “in hostium numero existimari,” to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—(ζ) Absol.: “ut Cicero existimat,” Quint. 9, 1, 29: “sicut multi existimarunt,” id. 8, 6, 67.—Pass. impers.: “ita intellegimus vulgo existimari,” Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes , ium, m., critics, critical judges: “si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,” Cic. Brut. 24, 92.