I.impers. (libeo, es, etc., as a personal verb acc. to Caper ap. Prisc. p. 922 P.) [Sanscr. root lubh, cupere, desiderare; Gr. root λιφ- in λίπτω, λιψ; cf. Goth. liub-s; Germ. lieb, dear; Lat. līber], it pleases, is pleasing, is agreeable: mihi, I am disposed, I like, I please, I will.— Constr. with nom. of a demonstr. or rel. pronoun, with inf. or a subject-clause as subject, or impers. without a subject, and with or without a dat.
(α).
Id (quod) libet (mihi): “quod tibi lubet, idem mihi lubet,” Plaut. Most. 1, 3, 138: “facite, quod vobis lubet,” Ter. Ad. 5, 9, 34: “cui facile persuasi, mihi id, quod rogaret, ne licere quidem, non modo non libere,” Cic. Att. 14, 19, 4; cf.: “sin et poterit Naevius id quod libet et ei libebit quod non licet, quid agendum est?” id. Quint. 30, 94: “quodcumque homini accidit libere, posse retur,” Plaut. Am. 1, 1, 17: “ubi peregre, tibi quod libitum fuit, feceris,” Ter. Phorm. 5, 7, 77.—Once in plur.: “cetera item, quae cuique libuissent, dilargitus est,” Suet. Caes. 20.—Without a dat.: “rogita quod lubet,” Plaut. Ep. 5, 2, 31: “faciat quod lubet,” Ter. Heaut. 3, 1, 55: “nihil vident, nisi quod lubet,” id. ib. 4, 1, 30: “si quid lubet,” id. Phorm. 5, 7, 88: “quae (senectus) efficeret, ut id non liberet quod non oporteret,” Cic. de Sen. 12, 42: “illa priorum scribendi, quodcumque animo flagrante liberet, simplicitas,” Juv. 1, 152.—
(β).
With inf. or a subject-clause, with or without a dat.: “concedere aliquantisper hinc mihi intro lubet,” Plaut. Ps. 1, 5, 158: “mihi lubet nunc venire Pseudolum,” id. ib. 4, 5, 3; Ter. And. 5, 5, 2: Qui lubitumst illi condormiscere? Lu. Oculis, opinor, Plaut. Mil. 3, 2, 13: “non libet mihi deplorare vitam,” Cic. de Sen. 23, 84: “quarum (orationum) alteram non libebat mihi scribere,” id. Att. 2, 7, 1: “de quo genere libitum est mihi paulo plura dicere,” id. de Or. 2, 85, 348; id. Leg. 2, 27, 69; Ter. And. 1, 5, 28.—Without a dat.: cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.); Ter. And. 4, 5, 21: “de C. Gracchi tribunatu quid exspectem non libet augurari,” Cic. Lael. 12, 41: “qui in foro, quicum colloqui libeat, non habeant,” id. Rep. 1, 17, 28: “incoharo haec studia, vel non vacabit, vel non libebit,” Quint. 1, 12, 12; 10, 1, 13; Ter. Ad. 5, 1, 4: “ultra Sauromatas fugere hinc libet,” Juv. 2, 1: libet expectare quis impendat, etc., I should like to see who, etc., id. 12, 95.—
(γ).
Absol., with or without a dat.: “ego ibo pro te, si tibi non libet,” Plaut. Most. 5, 2, 10: “ubiquomque libitum erit animo meo,” id. As. 1, 1, 97: “adi, si libet,” id. Pers. 5, 2, 13; Cic. Tusc. 5, 15, 45; Ter. And. 1, 3, 8: “age, age, ut libet,” id. ib. 2, 1, 10: “ut libet, as an expression of assent,” id. Heaut. 4, 4, 16; 4, 5, 32; 5, 1, 61; id. Ad. 2, 2, 38: Ch. Quid in urbe reptas villice? Ol. Lubet, Plaut. Cas. 1, 11; id. Bacch. 5, 2, 79: Pe. Qua fiducia ausus ... dicere? Ep. Libuit, Plaut. Ep. 5, 2, 33; cf. id. Ps. 1, 3, 114.—Hence,
1. lĭbens (lŭbens ; LIBES, Inscr. R. N. 2598 Mommsen), entis, P. a., that does a thing willingly or with readiness, willing, with good will, with pleasure (class.).
A. Lit.
1. In gen.: “studen hercle audire, nam ted ausculto lubens,” Plaut. Ps. 1, 5, 108: Ph. Complectere. An Facio lubens, id. As. 3, 3, 25: “ego illud vero illud feci, ac lubens,” Ter. Eun. 3, 5, 43; id. Heaut. 4, 5, 15; id. And. 2, 1, 37: cum totius Italiae concursus facti illius gloriam libens agnovisset, Cic. Mil. 14, 38.—Freq. (esp. in Cic.; Cæs. and Quint. do not use libens as an adj. at all) in the abl. absol.: me, te, etc., and animo libente or libenti, with pleasure, gladly, very willingly: “edepol me lubente facies,” Plaut. Am. 2, 2, 218: “me libente eripies mihi hunc errorem,” Cic. Att. 10, 4, 6; id. de Or. 2, 73, 295: “libente me vero,” id. Rep. 1, 9 fin. Mos. N. cr.: “quae (res nostrae) tam libenti senatu laudarentur,” id. Att. 1, 14, 3: “cum Musis nos delectabimus animo aequo, immo vero etiam gaudenti ac libenti,” id. ib. 2, 4, 2.—Sup.: “cunctae praefecturae libentissimis animis eum recipiunt,” Caes. B. C. 1, 15, 1: “illam porticum redemptores statim sunt demoliti libentissimis omnibus,” Cic. Att. 4, 2, 5: “libentissimis Graecis,” id. Fam. 13, 65, 1: “lubentissimo corde atque animo,” Plaut. Ps. 5, 2, 22: “fecit animo libentissimo populus Romanus,” Cic. Verr. 1, 9, 25.—
2. In partic.: “libens or libens merito (abbreviated L. M.), a formula used in paying a vow: Jovi lubens meritoque vitulor,” Plaut. Pers. 2, 3, 1: “EX VOTO L. M.,” Inscr. Orell. 1412: V. S. L. M., i. e. votum solvit libens merito, or V. L. S., i. e. votum libens solvit, very freq. in inscriptions. —
B. Transf., glad, happy, joyful, cheerful, merry (ante-class.): “uti ego illos lubentiores faciam, quam Lubentia'st,” Plaut. As. 2, 2, 2: “ego omnes hilaros, lubentes, laetificantes faciam ut fiant,” id. Pers. 5, 1, 8: “hilarum ac lubentem fac te in gnati nuptiis,” Ter. Ad. 4, 7, 38.—Hence, adv.: lĭbenter or lŭbenter , willingly, cheerfully, gladly, with pleasure, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 239 Vahl.); id. ap. Non. 15, 12 (Trag. v. 379 ib.): “cenare lubenter,” Cato, R. R. 156: “ecastor frigida non lavi magis lubenter,” Plaut. Most. 1, 2, 1: “ut homines te libenter studioseque audiant,” Cic. Div. in Caecil. 12, 39; id. Rep. 1, 18, 30: “libenter verbo utor Catonis,” id. ib. 2, 1, 3; id. Lael. 24, 89; id. Rep. 2, 38, 64: “ego tuas litteras legi libenter,” id. Fam. 3, 5, 1; id. Att. 2, 1, 1: “libenter homines id, quod volunt, credunt,” Caes. B. G. 3, 18.—Comp.: “ille adjurans, nusquam se umquam libentius (cenavisse),” with a better appetite, Cic. Fam. 9, 19, 1; id. Lael. 19, 68: “nihil libentius audiunt,” Quint. 7, 1, 63; 8, 2, 11: “nil umquam hac carne libentius edit,” Juv. 15, 88.—Sup.: cui ego quibuscumque rebus potero libentissime commodabo, Cic. Fragm. ap. Non. 275, 18: cum lubentissime edis, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2: “libentissime dare,” Cic. Verr. 2, 4, 27, § 63; id. Leg. 2, 1, 1; Sen. Ep. 30, 9.— Hence also,