I.v. freq. n. and a. [perh. for suppetito, from suppeto].
I. Neutr., to be fully supplied or in abundance, to be at hand, be in store: “unde Flumina suppeditant?” Lucr. 1, 231: “omnis apparatus ornatusque dicendi facile suppeditat,” Cic. de Or. 3, 31, 124: “P. Cethegus, cui de re publicā satis suppeditabat oratio,” id. Brut. 48, 178: “undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam,” id. Scaur. 23, 46: “innumerabilitas suppeditat atomorum,” id. N. D. 1, 39, 109: “quod multitudo suppeditabat,” Liv. 6, 24, 2: “quoad tela suppeditarunt,” id. 30, 25, 7: “ne chartam quidem tibi suppeditare,” Cic. Fam. 7, 18, 2: “cui (Torquato) si vita suppeditavisset,” if he had lived, id. Brut. 70, 245; 27, 105; 32, 124; id. Phil. 3, 6, 15; cf. suppeto, I.: nec consilium, nec oratio suppeditat, i e. I have neither sentiments nor terms, Liv. 28, 27, 3.— Poet., with subj.-clause: “dicere suppeditat,” it is easy to say, Lucr. 3, 731. —
B. Transf.
1. Like abundare, to have in abundance, to abound or be rich in (very rare): “omissis his rebus omnibus, quibus nos suppeditamus, eget ille,” Cic. Cat. 2, 11, 25: “ita gaudiis gaudium suppeditat,” is increased by other joys, Plaut. Trin. 5, 1, 3. —
2. To be enough or sufficient, to suffice: “parare ea, quae suppeditent et ad cultum et ad victum,” Cic. Off. 1, 4, 12: “Pometinae manubiae, quae perducendo ad culmen operi destinatae erant, vix in fundamenta suppeditavere,” Liv. 1, 55, 7: labori suppeditare, to be fit for or equal to, to be a match for, Plaut. As. 2, 4, 17; cf.: “ut (Thais) tuo amori suppeditare possit sine sumpto suo,” devote herself to you, Ter. Eun. 5, 8, 46. —
II. Act., to give, furnish, afford, supply, or procure in abundance (freq. in Cic.; syn.: praebeo, suggero, ministro).
(α).
With acc.: “luxuriae sumptus suppeditare ut possies,” Plaut. As. 4, 2, 10: “sumptum,” Cic. Agr. 2, 13, 32: “tributo sumptus suppeditari,” Liv. 23, 48, 7: “cibos,” Cic. Leg. 2, 27, 67: “quibus (fistulis) aqua suppeditabatur templis,” id. Rab. Perd. 11, 31: “pecunias,” id. Q. Fr. 2, 2, 3: “merces,” Cic. Verr. 2, 2, 3, § 6: “frumentum,” id. ib. 2, 3, 74, § “172: rem frumentariam alicui ex provinciis,” id. Att. 8, 1, 2: “res eas, quibus ager Campanus coleretur,” id. Agr. 2, 32, 88: “tutum perfugium otio et tranquillum ad quietem locum,” id. Rep. 1, 4, 8: “multa ad luxuriam invitamenta,” id. ib. 2, 4, 8: “fabulas poëtis,” id. N. D. 2, 24, 63: “ipsis pecuniam,” Nep. Alcib. 8, 1: “tela,” Sil. 10, 137: “suppeditabit nobis Atticus noster e thesauris suis quos et quantos viros!” Cic. Fin. 2, 21, 67. —With an abstr. object: “aliquis deus suppeditans omnium rerum abundantiam et copiam,” Cic. Lael. 23, 87: “oratoribus et poëtis mirabilem copiam dicendi,” id. Top. 18, 67: “praecepta nobis (patria),” Lucr. 3, 10: “varietatem tibi in scribendo,” Cic. Fam. 5, 12, 4: “hortorum amoenitatem mihi (domus),” id. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14: “ut, quocumque haec (voluptas) loco suppeditetur, ibi beate queant vivere,” id. Tusc. 5, 37, 108.—
(β).
With obj.-clause: “Ciceroni meo suppeditabis quantum videbitur,” Cic. Att. 14, 17, 5. — ( γ ) Absol.: “alicui sumptibus,” Ter. Heaut 5, 1, 57: “quod Ciceroni suppeditas, gratum,” Cic. Att. 14, 20, 3. — ( δ ) Impers. pass.: “quod res curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum et cultum copiose,” Cic. Att. 14, 11, 2.