This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
BELI hefir konungr heitit, er réð fyrir Svignafylki.
Hann átti tvá sonu ok eina dóttur. Helgi hét sonr
hans, en annar Hálfdan. Dóttir hans er Ingibjörg
nefnd. Hún var væn ok vitr ok at öllu fremst konungs
barna. Drottning Bela konungs var önduð. Þaðan frá
skammt fyrir vestan fjörðinn var sá staðr er þeir kölluðu
Baldrshaga. Þat var griðastaðr ok hof mikit. Ingibjörg
konungsdóttir var fóstruð með þeim manni, er
Hildingr hét. Hann var ríkr bóndi. Þorsteinn hét ágætr
maðr, er bjó í Sogni. Hans sonr hét Friðþjófr. Hann
var manna vænstr ok inn mesti íþróttamaðr ok langt
fyrir konungs sonum. Friðþjófr var jafnan með Hildingi,
ok váru þau konungsdóttir fóstrsystkin, ok báru
þau langt af öðrum mönnum. Tveir menn eru nefndir
til sögunnar. Hét annarr Björn, en annarr Ásmundr.
Ekki váru þeir stórættaðir. Þeir váru fóstbræðr Friðþjófs
ok honum vel viljaðir. Konungr var sér ekki
gnógr um lausafé, en Þorsteinn hersir hafði þriðjung
af ríkinu ok skyldi vera landvarnarmaðr fyrir konung.
Hann gerði konungi veizlu it þriðja hvert ár, ok váru
þær veizlur inar stormannligustu.
Beli konungr tók sótt ok heimti sonu sína til sín ok
mælti: "Þessi sótt mun heimta mik af ríki mínu ok
lífinu með. Vil ek biðja ykkr, at þit hafið þá vini, sem
ek hefi áðr haft, því at mér sýnist ykkr skorta allt við
þá feðga, ok munu þeir vinhollir, ef þit kunnið til
at gæta. Ekki skal fé bera í haug hjá mér. Haugr minn
skal standa hjá firðinum. En skammt mun okkars Þorsteins
í millum verða, ok er vel, at vit köllumst á."
Ok síðan dó hann.
Ok þá tók Þorsteinn sótt ok mælti: "Þess vil ek biðja
þik, Friðþjófr, at þú sveigir til við konungs syni, þótt
sért þér eigi ónægri en þeir, því at svá á vera fyrir
tígnar sakir, ok vel segir mér hugr um þitt mál." Síðan
dó hann, ok var hann heygðr gegnt Bela haugi.
Björn mat Friðþjófr mest, en Ásmundr þjónaði þeim.
Skip átti Friðþjófr, er Elliði hét. Annarr gripr var
hringr, er engi var slíkr. Þat lék orð á, at Friðþjófr
þótti eigi minni sómamaðr fyrir utan konungstign en
konungs synir, ok fundu menn þat á, at með þeim konungsdóttur
ok Friðþjófi var vel ástúðigt í milli. Þat
fundu þeir konungs synir ok líkaði allilla, ok gerðist
fæð á með þeim Friðþjófi.
Nú kom at því, at konungs synir áttu at sækja þangat
veizluna, ok gekk hún at vanda fram. Friðþjófr talaði
opt við Ingibjörgu konungsdóttur, ok þá mælti hún:
"Góðan hring áttu," segir hún. Hann svarar: "Ekki á
ek þat, er ek hefi eigi aflat." Hún svarar: "Þat er mál
manna, at sá eigi fé, sem lifir, en ekki dauðir menn."
Hann svarar: "Kostr mun þér at eiga hringinn ok lóga
eigi; send mér aptr, ef þér leiðist at eiga hann." Hún
svarar: "Þú skalt hafa í móti hringinn, er ek á," ok
svá var. Eptir þat skildu þau. Hann var nú fámálugr.
Björn, fóstbróðir hans, spurði, hvat honum væri. Hann
svaraði: "Kvánfang er mér í hug. Þótt mér sé þat oftígn,
þá em ek þó eigi minna háttar." Björn sagði: "Hví
skulu vér þá eigi fara ok prófa þetta mál?" Síðan fóru
þeir. Konungarnir sátu á haugi föður síns. Friðþjófr
kvaddi þá ok mælti: "Þat er erendi mitt hingat til yðar,
at ek vil biðja systur yðvarrar." Þeir svöruðu: "Eigi er
þessa virðuliga leitat, at gefa hana ótígnum manni, ok
ekki vitum vit þess á henni, at hún mun ótígnum
manni gefin verða." Hann svarar: "Þá er skjótt sagt,
at ek mun yðr aldri lið veita." "Þat hirðum vit aldri,"
sögðu þeir. Hann kom heim aptr, ok tók Friðþjófr aptr
gleði sína.