Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
MAÐR hét Hálfdan, en annarr Fróði, bræðr tveir
ok konungasynir, ok stýrði sínu ríki hvárr þeira.
Hálfdan konungr var hýrr ok hægr ok góðlyndr, en
Fróði konungr var inn mesti ribbaldi. Hálfdan konungr
átti þrjú börn, tvá syni ok eina dóttur. Hét hún
Signý. Hún var elzt ok gift Sævil jarli. Þetta bar til
tíðenda, er synir hans váru þá ungir. Hét annarr Hróarr,
en annarr Helgi. Reginn hét fóstri þeira, ok unni hann
sveinunum mikit. Ein ey lá þar skammt frá borginni.
Bjó þar í einn karl, er Vífill hét. Hann var aldavinr
Hálfdanar konungs. Hunda tvá átti Vífill karl; hét
annarr Hoppr, en annarr Hó. Karl var gagnauðigr ok
kunni margt í fornum fræðum, ef á hann var leitat.
Nú er þar til at taka, at Fróði konungr sitr í ríki
sínu, ok öfundar hann fastliga bróður sinn, Hálfdan
konung, at hann skyldi stýra Danmörk einn, en þótti
sinn hluti ekki hafa orðit svá góðr. Því safnar hann
saman múg ok margmenni ok heldr til Danmerkr ok
kemr þar á náttar þeli, brennir þar allt ok brælir.
Hálfdan konungr kemr lítilli vörn við. Er hann höndum
tekinn ok drepinn, en þeir flýja, sem því við koma.
En allr borgarmúgrinn varð at sverja trúnaðareiða
Fróða konungi, elligar lét hann pína þá ýmisligum
píningum. Reginn, fóstri Helga ok Hróars, kom þeim
undan ok út í ey til Vífils karls; hörmuðu þeir mjök
skaðann. Sagði Reginn þá mundi fokit í flest skjól, ef
Vífill gæti eigi geymt þá fyrir Fróða konungi. Vífill
segir: "Hér er við ramman reip at draga," en kvað skylda
mikil til at hjálpa sveinunum. Svá tók hann við þeim
ok lét í eitt jarðhús, ok váru þar optast á nætr, en á
daginn viðruðu þeir út um skógarrunna karls, því at
eyin var hálf skógi vaxin, ok skiljast þeir svá við Regin.
Reginn átti miklar eignir í Danmörk, börn ok konu,
ok sá Reginn sér eigi annat sýnna en ganga til handa
Fróða konungi ok sverja honum trúnaðareiða. Lagði
Fróði konungr nú allt Danmerkr ríki undir sik með
sköttum ok skyldum. Gengu þar flestir nauðugir til, því
at Fróði konungr var allra manna óvinsælastr, ok svá
líka skattgildi hann Sævil jarl.
Eptir allt þetta unnit hægist Fróða konungi lítit, at
hann finnr ekki sveinana, Helga ok Hróar. Setr hann
nú geislung fyrir þá á allar síður, nærri ok fjarri, norðr
ok suðr, austr ok vestr, heitr þeim stórgjöfum, sem sér
kann nokkut segja til þeira, en þeim, sem þeim leyna,
ýmisligum píningum, ef þat verðr uppvíst, ok þykkist
engi kunna at segja konungi til þeira. Þá lætr hann
sækja völur ok vísendamenn um allt landit ok lætr
þá kanna landit upp ok ofan, eyjar ok útsker, ok finnast
þeir eigi. Ok nú lætr hann sækja galdramenn, sem
eptir öllu geta rýnt, því sem þeir vilja, en þeir segja
honum, at eigi munu þeir á landi fæddir, en þó muni
þeir eigi fjarri konunginum. Fróði konungr segir: "Víða
höfum vér þeira leitat, ok þykki mér þat sízt ván, at
þeir sé hér nærri, en ey er hér nálægt, þar er vér höfum
ekki þrátt um leitat, ok nærri engi byggð í, nema
einn fátækr karl býr þar." "Leitið þangat fyrst," sögðu
galdramenninir, "því at mikil þoka ok hulda liggr
yfir eyju þeiri, ok verðr oss ekki þangat auðsét um
híbýli karls þess, ok ætlum vér hann forvitra ok eigi
allan, þar hann er sénn." Konungr sagði: "Þangat skal
þá enn leita, ok þykki mér undr, at fiskikarl einn fátækr
skal halda sveina þessa ok þora svá at halda mönnum
fyrir oss."