Örvar-Odds saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

GRÍMR hét maðr ok var kallaðr loðinkinni. Því var hann svá kallaðr, at hann var með því alinn, en þat kom svá til, at þá þau Ketill hængr, faðir Gríms, ok Hrafnhildr Brúnadóttir gengu í eina sæng, sem fyrr er skrifat, at Brúni breiddi á þau húð eina, er hann hafði boðit til sín Finnum mörgum, ok um nóttina leit Hrafnhildr út undan húðinni ok sá á kinn einum Finninum, en sá var allr loðinn. Ok því hafði Grímr þetta merki síðan, at menn ætla, at hann muni á þeiri stundu getinn hafa verit. Grímr bjó í Hrafnistu. Hann var auðigr at fé ok mikils ráðandi um allt Hálogaland ok víðar annars staðar. Hann var kvángaðr, ok hét Lopthæna kona hans. Hún var dóttir Haralds hersis ór Vík austan. Þat var eitt sumar, at Grímr bjó för sína í Vík austr eptir Harald dauðan, mág sinn, fyrir því at hann átti þar miklar eignir. Ok er Lopthæna verðr þess vís, þá beiðist hún at fara með honum, en Grímr segir, at þat mátti eigi vera, -- "fyrir því at þú ert kona eigi heil." "Ekki læt ek mér annat líka," segir hún, "en fara." Grímr unni henni mikit, ok lætr hann þat eptir henni. Hún var hverri konu vænni ok betr at sér um alla hluti, þeira er í Noregi váru. Þeira för var búin virðuliga. Grímr sigldi tveim skipum ór Hrafnistu austr í Vík. En er þau koma fyrir sveit þá, er heitir á Berurjóðri, þá segir Lopthæna, at hún vill láta lægja seglin, fyrir því at hún kenndi sér sóttar, ok svá var gert, at skipin váru at landi látin. Þar bjó sá maðr, er Ingjaldr hét. Hann var kvángaðr maðr ok átti son við konu sinni, ungan at aldri, en vænan at áliti, þann er Ásmundr hét. En er þau váru at landi komin, váru menn upp sendir til bæjar at segja Ingjaldi, at Grímr var þar kominn við land ok kona hans. Þá lét Ingjaldr eyki beita fyrir vagnsleða ok fór sjálfr á móti þeim ok bauð þeim allan þann beina, sem þau þurftu ok þau vildu þegit hafa. Þá fóru þau heim til bæjar Ingjalds. Síðan var Lopthænu fylgt í kvenna hús, en Grími var fylgt í skála ok skipat í öndvegi, ok engan hlut þóttist Ingjaldr fullvel gert geta til þeira Gríms. En Lopthænu elnaði sóttin til þess, at hún varð léttari at sveinbarni, ok tóku konur við því ok létust aldrigi sét hafa jafnvænt barn. Lopthæna leit til sveinsins ok mælti: "Berið hann til föður síns. Hann skal nafn gefa barninu," ok svá var gert. Var sveinninn þá vatni ausinn ok nafn gefit ok kallaðr Oddr. Þar var Grímr þrjár nætr. Þá sagði Lopthæna, at hún var búin til ferðar, ok þá sagði Grímr Ingjaldi, at hann vill búast til burtferðar. "Svá er mér gefit," sagði Ingjaldr, "at ek vilda þiggja af yðr nokkurn virðingar hlut." "Þat er makligt," sagði Grímr, "ok kjós þú þér sjálfr laun, því at eigi skortir fé fram at greiða." "Ærit hefi ek fé," sagði Ingjaldr. "Þá þigg þú annat," sagði Grímr. "Barnfóstr vil ek bjóða þér," sagði Ingjaldr. "Þat veit ek eigi," sagði Grímr, "hversu Lopthænu er um þat gefit." En hún svaraði: "Þat ræð ek at þiggja þat, sem svá er vel boðit." Þá var þeim fylgt til skipa sinna, en Oddr var eptir á Berurjóðri. Þau fóru ferða sinna, til þess at þau kómu austr í Vík, ok eru þar þá stund, sem þau þykkjast þurfa. Síðan búast þau í burt þaðan, ok gaf þeim vel byri, til þess at þau kómu fyrir Berurjóðr. Þá bað Grímr lægja seglin. "Hví skulu vér eigi fara ferðar várrar?" sagði Lopthæna. "Ek ætlaða," sagði Grímr, "at þú mundir vilja finna son þinn." "Leit ek á hann," sagði hún, "er vit skildum, ok þótti mér sem hann mundi lítt renna ástaraugum til vár Hrafnistumanna, ok munu vit fara ferð vára," sagði hún. Nú koma þau Grímr heim í Hrafnistu ok settust at búi sínu, en Oddr vex upp at Berurjóðri ok Ásmundr. Oddr nam íþróttir þær, er mönnum var títt at kunna. Ásmundr þjónaði honum í hvívetna. Hann var flestum mönnum vænni ok gervari at sér. Fóstbræðralag gerðist með þeim Oddi ok Ásmundi. Í skotbökkum váru þeir hvern dag eða á sundi. Engi komst til jafns við Odd um allar íþróttir. Aldri var Oddr at leikum sem önnur ungmenni. Honum fylgdi Ásmundr ávallt. Framar mat Ingjaldr Odd en Ásmund í hvívetna. Skeyti lét Oddr sér gera hvern mann, er hann fann hagan. Hann varðveitti þau ekki eptir, ok fóru þau um flet ok um bekki undir mönnum. Margir skeindust á því, er menn kómu í myrkri inn eða niðr settust. Sjá einn hlutr var svá, at Oddi aflaði óvinsælda. Menn töluðu um við Ingjald, at hann skyldi tala við Odd um þetta. Ingjaldr finnr Odd at máli einnhvern dag. "Hlutr er sá einn," sagði Ingjaldr, "fóstri minn, at þér aflar óvinsælda." "Hverr er sá?" sagði Oddr. "Þú varðveitir eigi skeyti þín, sem öðrum mönnum er títt," sagði Ingjaldr. "Þá þætti mér þú mega gefa sakir á því," sagði Oddr, "ef þú hefðir mér nokkut fengit at varðveita þau í." "Ek skal til fá," sagði Ingjaldr, "þat sem þú vilt." "Þat hygg ek," sagði Oddr, "at þú munir þat ekki til fá." "Þat mun eigi vera," sagði Ingjaldr. "Hafr áttu þrévetran, svartan at lit," sagði Oddr. "Hann vil ek drepa láta ok flá belg af bæði með hornum ok klaufum." Ok svá var gert sem Oddr mælti fyrir, ok var honum færðr belgrinn, þá er búinn var. Þar bar hann í ofan örvar sínar, ok eigi léttir hann af, fyrr en fullr var belgrinn. Þat var miklu fleira ok meira en annarra manna skeyti. Boga fekk hann sér at því skapi. Svá var Oddr búinn, at hann var í rauðum skarlatskyrtli hvern dag ok hafði knýtt gullhlaði at höfði sér. Örvamæli sinn hafði hann, hvar sem hann fór. Ekki vandist Oddr blótum, því at hann trúði á mátt sinn ok megin, ok þar gerði Ásmundr eptir, en Ingjaldr var inn mesti blótmaðr. Opt fóru þeir fóstbræðr fyrir land fram, Oddr ok Ásmundr.