I.conj., also, too (subjoined to the emphatic word in a clause) [etym. dub.; perh. for quomque; v. Rib. Lat. Part. p. 23 sq.]: “quă de causa Helvetii quoque reliquos Gallos virtute praecedunt,” Caes. B. G. 1, 1: “me scilicet maxime, sed proxime illum quoque fefellissem,” Cic. Rab. Post. 12, 33: “patriae quis exsul Se quoque fugit?” Hor. C. 2, 16, 20: “me quoque,” id. ib. 1, 16, 22: “te quoque,” id. S. 2, 3, 312: “non sophistae solum, sed philosophi quoque,” Gell. 17, 12, 1: “quoque enim,” Liv. 2, 18, 4; 3, 50, 7; 23, 12, 15; 27, 22, 9; 30, 1, 3 al.; cf. Madv. ad Cic. Fam. 2, 33, 108, p. 328: “quoque igitur,” Cic. Div. in Caecil. 10, 32.—Pleon. with etiam, et: “quin mihi quoque etiam est ad portum negotium,” Plaut. Merc. 2, 2, 56; id. Pers. 4, 9, 7; Ter. Hec. 5, 1, 8: “est etiam quoque, uti,” Lucr. 5, 517: “sunt vero et fortunae eorum (leonum) quoque clementiae exempla,” Plin. 8, 16, 21, § 56.—
II. = quidem: sese ne id quoque facturum esse, not even, Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 18.
