I.a soothing, assuaging; a comfort, relief, consolation, solace (class.; used equally in sing. and plur.): “et vigilantibus hinc aderant solacia somni,” Lucr. 5, 1405: “permulcent animos solacia vitae,” id. 5, 21; 6, 4: “haec sunt solacia, haec fomenta summorum dolorum,” Cic. Tusc. 2, 24, 59: “oblectamenta et solacia servitutis,” Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134: “perfugium ac solacium praebere,” id. Arch. 7, 16: “praebere solacia,” Ov. Tr. 4, 10, 117: “id solacio est,” Plaut. Am. 2, 2, 13; Caes. B. C. 1, 22 fin.: “vacare culpā magnum est solacium,” Cic. Fam. 7, 3, 4: “me ipse consolor et maxime illo solacio, quod, etc.,” id. Lael. 3, 10: “frui solacio,” id. Prov. Cons. 7, 16 (corresp. to consolari): uti solacio, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 26: “nosque malo solacio, sed non nullo tamen, consolamur,” Cic. Fam. 4, 6, 1: “alicui solacia dare,” id. Brut. 3, 11: “magnum afferret mihi aetas ipsa solacium,” id. Lael. 27, 104: “surdae adhibere menti,” Ov. M. 9, 654: “dicere,” id. ib. 10, 132; 11, 329; id. P. 4, 11, 17: “hoc sibi solacii proponebant, quod, etc.,” Caes. B. G. 7, 15: “cujus luctus nullo solacio levari potest,” Cic. Phil. 9, 5, 12: “solacia luctus Exigua ingentis,” Verg. A. 11, 62: “egregium solacium suae morti invenire,” Liv. 25, 16, 20: “afficere aliquem solacio,” Tac. A. 3, 24: “adulescentulos sacerdotiis in solacium recolere,” id. H. 1, 77: “cineri atque ossibus alicujus solacium reportare,” i.e. an atonement, Cic. Verr. 2, 5, 49, § 120; cf.: “tumulo solacia posco,” Ov. M. 7, 483: “vos et liberos Germanici et nos parentes justis solaciis afficite,” Tac. A. 3, 12; Phaedr. 1, 9, 8; Luc. 2, 91; 8, 469; Stat. Th. 1, 596; Just. 1, 8, 9: “solacium annonae,” Cic. Agr. 2, 29, 80; Val. Max. 4, 8, 2 ext.; Spart. Hadr. 9 fin.; Tac. A. 15, 39.—Poet.: aves, solacia ruris, consolers (because they cheer the laborers with their singing), Ov. F. 1, 441; cf.: “(musae) solacia frigida,” id. P. 4, 2, 45: “dicta, duri solacia casus,” Verg. A. 6, 377. —
sōlācĭum (sōlāt- ), ii, n. solor,