Basil L. Gildersleeve, Syntax of Classical Greek

The optative with “ἄν” is often used in combination with the indicative, sometimes as a climax, giving, as it does, the warmth of personal conviction.

DEM.21.189: “οὔτε φύγοιμ᾽ ἂν οὔτ᾽ ἀρνοῦμαι τοὔνομα τοῦτο”. 191: “ἐγὼ δ᾽ ἐσκέφθαι . . . φημὶ κοὐκ ἂν ἀρνηθείην”.

ISOC.15.260: “ἐγὼ δ᾽ οὐδὲν ἂν εἴποιμι τοιοῦτον, ἀλλὰ ταῖς ἀληθείαις χρήσομαι περὶ αὐτῶν”. 288. “οὐχ ὅπως ἂν ἐπιπλήξειαν, ἀλλὰ καὶ συγχαίρουσι ταῖς ἀσωτίαις αὐτῶν”.

ANDOC.1.4: “πολλῶν μοι ἀπαγγελλόντων ὅτι λέγοιεν οἱ ἐχθροὶ ὡς ἄρα ἐγὼ οὔτ᾽ ἂν ὑπομείναιμι οἰχήσομαί τε φεύγων”.

PLATO, Gorg. 481C: “ἡμῶν ὁ βίος ἀνατετραμμένος ἂν εἴη τῶν ἀνθρώπων καὶ πάντα τὰ ἐναντία πράττομεν, ὡς ἔοικεν, ἢ ἃ δεῖ”. Phileb. 16 B: “οὐ μὴν ἔστι καλλίων ὁδὸς οὐδ᾽ ἂν γένοιτο”.

THUC.3.13.6: “οὔτε γὰρ ἀποστήσεται ἄλλος τά τε ἡμέτερα προσγενήσεται πάθοιμέν τ᾽ ἂν δεινότερα ἢ οἱ πρὶν δουλεύοντες”.

HDT.9.111: “οὔτε . . . ἄν τοι δοίην θυγατέρα τὴν ἐμὴν γῆμαι, οὔτε ἐκείνῃ πλεῦνα χρόνον συνοικήσεις”.

AR. Ach. 403: “οὐ γὰρ ἂν ἀπέλθοιμ᾽, ἀλλὰ κόψω τὴν θύραν” (442).

EUR. I. A. 310: ME. “οὐκ ἂν μεθείμην. ΠΡ. οὐδ᾽ ἕγωγ̓ ἀφήσομαι”. fr. 276: “γυναῖκές ἐσμεν: τὰ μὲν ὄκνῳ νικώμεθα”, | “τὰ δ᾽ οὐκ ἂν ἡμῶν θράσος ὑπερβάλοιτό τις”.

HOM. Od. 4.347-8: “οὐκ ἂν ἐγώ γε” | “ἄλλα παρὲξ εἴποιμι παρακλιδόν, οὐδ᾽ ἀπατήσω”.

Il. 2.158-61: “οὕτω δὴ” . . . | “Ἀργέιοι φεύξονται ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης”, | “κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιεν” | “Ἀργεΐην Ἑλένην”;