M. Tullius Cicero, Against Catiline
Albert Clark, Albert Curtis Clark, Ed.

4. recognosce mecum tandem¹ noctem illam superiorem; iam intelleges multo me vigilare acrius ad salutem quam te ad perniciem rei publicae. dico te priore nocte venisse inter falcarios — non agam obscure — in M. Laecae domum; convenisse eodem compluris eiusdem amentiae scelerisque socios. num negare audes? quid taces? convincam, si negas. video enim esse hic in senatu quosdam qui tecum una fuerunt. [9] O di immortales! ubinam gentium sumus? quam rem publicam habemus? in qua urbe vivimus²? hic, hic sunt in nostro numero, patres conscripti, in hoc orbis terrae sanctissimo gravissimoque consilio, qui de nostro³ omnium interitu, qui de huius urbis atque adeo de orbis⁴ terrarum exitio cogitent. hos⁵ ego video consul et de re publica sententiam rogo, et quos ferro trucidari oportebat, eos nondum voce volnero! fuisti igitur apud Laecam illa nocte, Catilina, distribuisti partis Italiae, statuisti quo quemque proficisci placeret, delegisti quos Romae relinqueres, quos tecum educeres, discripsisti urbis partis ad incendia, confirmasti te ipsum iam esse exiturum, dixisti paulum⁶ tibi esse etiam nunc morae, quod⁷ ego viverem. reperti sunt duo equites Romani qui te ista cura liberarent et se⁸ illa ipsa nocte paulo ante lucem me in meo lecto⁹ interfecturos esse¹⁰ pollicerentur. [10] haec ego omnia vixdum etiam coetu vestro dimisso comperi; domum meam¹¹ maioribus praesidiis munivi atque firmavi, exclusi eos quos tu ad me salutatum mane miseras, cum illi ipsi venissent quos ego iam multis ac summis viris ad me id temporis venturos esse praedixeram.