Basil L. Gildersleeve, Syntax of Classical Greek

Multiplication of the Subject

Concord of the Predicate

The common verbal or adjective predicate of two or more subjects is put in the plural. The substantive predicate follows the rules given 93 and 96.

“Βρασίδας καὶ τὸ στράτευμα ἐχώρουν ἐγγυτέρω τῆς θαλάσσης”, THUC.4.73.1; Brasidas and his army moved nearer to the sea. “ὀλίγου καταγέλαστοι ἐγενόμεθα . . . ἐγώ τε καὶ σύ, ὦ παῖ Ἀξιόχου”, PLATO, Euthyd. 279D. “χρυσὸς δὲ καὶ ἄργυρος . . . ἐστὶν ἐπίφθονον κτῆμα”, Legg. 955 E.

LYS. 3.12: “Σίμων δὲ οὑτοσὶ καὶ Θεόφιλος καὶ Πρώταρχος καὶ Αὐτοκλῆς εἷλκον τὸ μειράκιον” . 12.6: “Θέογνις γὰρ καὶ Πείσων ἔλεγον ἐν τοῖς τριάκοντα περὶ τῶν μετοίκων” .

PLATO, Euthyd. 276A: “ὁ κιθαριστὴς καὶ ὁ γραμματιστὴς διδάσκαλοι δήπου ἦσαν σοῦ καὶ τῶν ἄλλων παίδων”. 279 D (see above).

THUC.3.69.2: “καὶ παρεσκευάζοντο ὅ τε Βρασίδας καὶ ὁ Ἀλκίδας πρὸς ταῦτα.” 4.46.1: “Εὐρυμέδων καὶ Σοφοκλῆς . . . ἀφικόμενοι ἐς Κέρκυραν ἐστράτευσαν . . . ἐπὶ τοὺς ἐν τῷ ὄρει . . . καθιδρυμένους” . 73.1 (see above).

AR. Vesp. 592-3: “εἶτ᾽ Εὔαθλος χὠ μέγας οὗτος κολακώνυμος ἀσπιδαποβλὴς” | “οὐχὶ προδώσειν ὑμᾶς φασιν”.

AESCHYL. Ag. 650-2: “ξυνώμοσαν γάρ, ὄντες ἔχθιστοι τὸ πρίν”, | “πῦρ καὶ θάλασσα, καὶ τὰ πίστ᾽ ἐδειξάτην” | “φθείροντε τὸν δύστηνον Ἀργείων στρατόν”.

PIND. N. 3.50: “τὸν ἐθάμβεον Ἄρτεμίς τε καὶ θρασεῖ᾽ Ἀθάνα. 7.19-20: ἀφνεὸς πενιχρός τε θανάτου πέρας” | “ἅμα ν έονται”.

SAPPHO, 31: “Λάτω καὶ Νιόβα μάλα μὲν φίλαι ἦσαν ἔταιραι”.

HOM. Od. 11.23-4: “ἔνθ᾽ ἱερήια μὲν Περιμήδης Εὐρύλοχός τε” | “ἔς χον. 12.195-6: αὐτίκα δ᾽ ἀνστάντες Περιμήδης Εὐρύλοχός τε” | “πλείοσί μ᾽ ἐν δεσμοῖσι δέον μᾶλλόν τε πίεζον”.

Il. 10.536-7: “αἲ γὰρ δὴ Ὀδυσεύς τε καὶ ὁ κρατερὸς Διομήδης” | “ὧδ᾽ ἄφαρ ἐκ Τρώων ἐλασαίατο μώνυχας ἵππους”.

[*] 470. Singular verb with neuter subjects.

When the combined subjects are neuter, the verb is in the singular, while the predicate adjective is in the plural.

“τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδέν μ᾽ ἐθέλει διδάσκειν”, PLATO, Phaedr. 230D; Landscapes and trees do not deign to teach me anything.

PLATO , EuthydPLATO, 289B: “τοιαύτης τινὸς ἄρα ἡμῖν ἐπιστήμης δεῖ, ὦ καλὲ παῖ, . . . ἐν ᾗ συμπέπτωκεν ἅμα τό τε ποιεῖν καὶ τὸ ἐπίστασθαι χρῆσθαι τούτῳ, ὃ ἂν ποιῇ”. Phaedr. 230 D (see above).

XEN. Mem. 4.2.32: “τὸ ὑγιαίνειν καὶ τὸ νοσεῖν, ὅταν μὲν ἀγαθοῦ τινος αἴτια γίγνηται, ἀγαθὰ ἂν εἴη, ὅταν δὲ κακοῦ, κακά”.

[*] 471. Plural verb with neuter subjects.

Combined neuter subjects sometimes take a plural after the principles laid down 97 (remark on HOMER) and 102.

“συλλαβὰς . . . συντιθέντες, ἐξ ὧν τά τε ὀνόματα καὶ τὰ ῥήματα συντίθενται”, PLATO, Cratyl. 424E-425 A; Composing syllables of which nouns and verbs are composed.

PLATO, Cratyl. 424E-425 A (see above).

AESCHYL. Pers. 488-90: “κἀντεῦθεν ἡμᾶς γῆς Ἀχαιΐδος πέδον” | “καὶ Θεσσαλῶν πόλισμ᾽ . . . ἐδέξαντ” (“ο”).

[*] 472. Predicate in dual.

The dual occurs after a pair, irrespective of the gender.

“Κριτίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον”, PLATO, Protag. 317E; Critias and Alcibiades had brought Prodicus with them. “πῶς ἄν τις γένος καὶ μέρος ἐναργέστερον γνοίη, ὡς οὐ ταὐτόν ἐστον ἀλλ᾽ ἕτερον ἀλλήλοιν”; PLATO, Politic. 263A.

ISOC.9.17: “Τελαμῶνος μὲν Αἴας καὶ Τεῦκρος ἐγενέσθην, Πηλέως δ᾽ Ἀχιλλεύς”.

LYS. fr. 4 (Sch.): “Ἀξίοχος καὶ Ἀλκιβιάδης . . . ἔγημαν . . . Μεδοντιάδα τὴν Ἀβυδηνὴν καὶ ξυνῳκείτην” (115).

PLATO, Euthyd. 273B: “ἰδόντες δὲ αὐτὸν ὅ τε Διονυσόδωρος καὶ ὁ Εὐθύδημος πρῶτον μὲν ἐπιστάντε διελεγέσθην ἀλλήλοιν”. 289 C: “ἡ γὰρ λυροποιικὴ καὶ ἡ κιθαριστικὴ πολὺ διαφέρετον ἀλλήλοιν”. Politic. 263 A (see above). Protag. 317 E (see above).

AR. Vesp. 236-7: “ἡνίκ᾽ ἐν Βυζαντίῳ ξυνῆμεν” | “φρουροῦντ᾽ ἐγώ τε καὶ σύ”.

COM. Cratin. 2.147: “Στάσις δὲ καὶ πρεσβυγενὴς Κρόνος ἀλλήλοισι μιγέντε μέγιστον τίκτετον τύραννον”.

SOPH. El. 795: “οὔκουν Ὀρέστης καὶ σὺ παύσετον τάδε”;

HOM. Il. 1.6-7: “διαστήτην ἐρίσαντε” | “Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς”.

“ Γλαῦκος δ᾽ Ἱππολόχοιο πάις καὶ Τυδέος υἱὸς
ἐς μέσον ἀμφοτέρων συνίτην μεμαῶτε μάχεσθαι
”

6.119-20:

[*] 473. Singular predicate agreeing with nearest or most important subject.

The common predicate may agree with a singular subject when that subject is the nearest or the most important. The mobility of the Greek often makes it hard to decide between 473 and 477.

“αὐτός τε καὶ ἡ στρατιὰ πεζῇ . . . ἀφικνεῖται ἐς Καλχηδόνα”, THUC.4.75.2; The general and the army arrive（s) by land at Chalcedon. “ἐξ ἐσχάτης δ᾽ ὦν ὁ κασσίτερος ἡμῖν φοιτᾷ καὶ τὸ ἤλεκτρον”, HDT.3.115. “καὶ γῆρας . . . καὶ νεότης χαλεπὴ τῷ τοιούτῳ ξυμβαίνει”, PLATO, Rpb. 329D.

DEM.1.27: “καὶ πρόσεσθ᾽ ἡ ὕβρις καὶ ἔθ̓ ἡ τῶν πραγμάτων αἰσχύνη. 19.81: ἡ γὰρ ἀλήθεια καὶ τὰ πεπραγμέν᾽ αὐτὰ βοᾷ”. [47]DEM., 19: “ψηφισμάτων δὲ ὑμετέρων . . . καὶ νόμου ἐπιτάξαντος”.

AESCHIN.2.143: “ἀνάβηθι δεῦρο, Λίπαρε καὶ Πυθίων. 145: εὖ δ᾽ ἴστε, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ὅτι πλεῖστον διαφέρει φήμη καὶ συκοφαντία”.

LYS. 12.12: “ἐξιοῦσι δ᾽ ἐμοὶ καὶ Πείσωνι ἐπιτυγχάνει Μηλόβιός τε καὶ Μνησιθείδης ἐκ τοῦ ἐργαστηρίου ἀπιόντες, καὶ καταλαμβάνουσι πρὸς αὐταῖς ταῖς θύραις, καὶ ἐρωτῶσιν ὅπῃ βαδίζοιμεν” (singular followed by plural). 13.13: “ὧν ἦν Στρομβιχίδης καὶ Διονυσόδωρος” .

ANTIPHON, 5.20: “συνέπλει δὲ τά τε ἀνδράποδα ἃ ἔδει αὐτὸν ἀπολῦσαι, καὶ οἱ Θρᾷκες οἱ λυσόμενοι”.

PLATO, Conv. 181A: “οὕτω δὴ καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ ὁ Ἔρως οὐ πᾶς ἐστικαλός” . 182 C: “ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως καὶ ἡ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν τὴν ἀρχήν” . 221 A: “ἀνεχώρει . . . οὗτός τε ἅμα καὶ Λάχης” . Cratyl. 393 A: “ὁ γὰρ ἄναξ καὶ ὁ ἕκτωρ σχεδόν τι ταὐτὸν σημαίνει” . Rpb. 329 D (see above).

THUC.3.22.5: “οὐ γὰρ ᾔδει ὅ τι ἦν τὸ δεινόν, σκοτεινῆς νυκτὸς καὶ χειμῶνος ὄντος.” 3.112.2: “ὁ δὲ Δημοσθένης δειπνήσας ἐχώρει καὶ τὸ ἄλλο στράτευμα ἀπὸ ἑσπέρας εὐθύς.” 4.69.2: “παρεγένετο δὲ σίδηρός τε ἐκ τῶν Ἀθηνῶν ταχὺ καὶ λιθουργοὶ καὶ τἆλλα ἐπιτήδεια” . 75.2 (see above).

HDT.2.118: “Ὅμηρος μέν νυν καὶ τὰ Κύπρια ἔπεα χαιρέτω”. 3.115 (see above). 5.12: “ἦν Πίγρης καὶ Μαντύης, ἄνδρες Παίονες, οἳ . . . ἀπικνέονται ἐς Σάρδις. 7.133: σφέων ἡ χώρη καὶ ἡ πόλις ἐδηιώθη”.

AR. Vesp. 433: “ὦ Μίδα καὶ Φρὺξ βοήθει δεῦρο”. Ran. 670-1: “ὁ δεσπότης γὰρ αὐτὸς ὑμᾶς γνώσεται” | “χἠ Φερσέφατθ̓”.

AESCHYL. Ag. 435-6: “τεύχη καὶ σποδὸς εἰς ἑκάστου δόμους ἀφικνεῖται”. Cho. 211. 244-5: “μόνον Κράτος τε καὶ Δίκη σὺν τῷ τρίτῳ” | “πάντων μεγίστῳ Ζηνὶ συγγένοιτό μοι”. Pers.318-9: “καὶ Μᾶγος Ἄραβος, Ἀρτάμης τε Βάκτριος”, | . . . “ἐκεῖ κατέφθιτο”. 325.

“ στέργειν γὰρ αἱ πάθαι με χὠ χρόνος ξυνὼν
μακρὸς διδάσκει
”

SOPH. O. C. 7-8:

PIND. O. 1.98-9: “ταχυτὰς ποδῶν ἐρίζεται” | “ἀκμαί τ᾽ ἰσχύος θρασύπονοι. 5.15: αἰεὶ δ᾽ ἀμφ̓ ἀρεταῖσι πόνος δαπάνα τε μάρναται”. N. 1.7: “ἅρμα δ᾽ ὀτρύνει Χρομίου Νεμέα θ̓ ἕργμασιν νικαφόροις ἐγκώμιον ζεῦξαι μέλος. 4.33-4: τὰ μακρὰ δ᾽ ἐξενέπειν ἐρύκει με τεθμὸς” | “ὧραί τ᾽ ἐπειγόμεναι”.

SIMON. C. 131: “ἦ μέγ᾽ Ἀθηναίοισι φόως γένεθ᾽ ἡνίκ᾽ Ἀριστο”- | “γείτων Ἵππαρχον κτεῖνε καὶ Ἁρμόδιος”.

THEOGN. 629: “ἥβη καὶ νεότης ἐπικουφίζει νόον ἀνδρός. 885: εἰρήνη καὶ πλοῦτος ἔχοι πόλιν. 1267: παῖς τε καὶ ἵππος ὁμοῖον ἔχει νόον”.

HOM. Od. 5.184: “ἴστω νῦν τόδε γαῖα καὶ οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερθεν. 11.10: τὴν δ᾽ ἄνεμός τε κυβερνήτης τ᾽ ἴθυνεν. 61: ἆσέ με δαίμονος αἶσα κακὴ καὶ ἀθέσφατος οἶνος. 202-3: ἀλλά με σός τε πόθος σά τε μήδεα, φαίδιμ᾽ Ὀδυσσεῦ”, | “σήτ᾽ ἀγανοφροσύνη μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα. 13.59-60: χαῖρέ μοι, ὦ βασίλεια, διαμπερές, εἰς ὅ κε γῆρας” | “ἔλθῃ καὶ θάνατος. 15.307: κέκλυθι νῦν, Εὔμαιε καὶ ἄλλοι πάντες ἑταῖροι. 22.246: τοὺς δ᾽ ἤδη ἐδάμασσε βιὸς καὶ ταρφέες ἰοί”.

Il. 1.177: “αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε. 255: ἦ κεν γηθήσαι Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες. 2.144-6: κύματα μακρὰ θαλάσσης” | . . . “τὰ μέν τ᾽ εὖρός τε νότος τε” | “ὤρορ᾽ ἐπαΐξας. 3.54-5: οὐκ ἄντοι χραίσμῃ κίθαρις τά τε δῶρ᾽ Ἀφροδίτης”, | “ἥ τε κόμη τό τε εἶδος. 4.164-5: ἔσσεται ἦμαρ, ὅτ᾽ ἄν ποτ᾽ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ” | “καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐυμμελίω Πριάμοιο”. 9, [320]: “κάτθαν᾽ ὁμῶς ὅ τ᾽ ἀεργὸς ἀνὴρ ὅ τε πολλὰ ἐοργώς. 10.562-3: τόν ῥα” . . . | “Ἕκτωρ τε προέηκε καὶ ἄλλοι Τρῶες ἀγαυοί. 12.93: τῶν δ᾽ ἑτέρων: Πάρις ἦρχε καὶ Ἀλκάθοος καὶ Ἀγήνωρ. 13.14: φαίνετο δὲ Πριάμοιο πόλις καὶ νῆες Ἀχαιῶν. 14.120: ὣς γάρ που Ζεὺς ἤθελε καὶ θεοὶ ἄλλοι. 17.251: ἐκ δὲ Διὸς τιμὴ καὶ κῦδος ὀπηδεῖ”.

[*] 474. Subjects connected by comparative h)/.

The common predicate of two subjects that are compared by means of the particle “ἤ” agrees with the last.

“ἥπερ” (sc. “ἡ τύχη”) “ἀεὶ βέλτιον ἢ ἡμεῖς ἡμῶν αὐτῶν ἐπιμελούμεθα”, DEM.4.12; (Fortune) always (takes) better care of us than we take of ourselves.

DEM.4.12(see above).

PLATO, Theaet. 209A: “ὧν” (sc. “τῶν κοινῶν”) “οὐδὲν σὺ μᾶλλον ἤ τις ἄλλος ἔχει”.

[*] 475. meta/ with the genitive.

A singular subject combined with another word by “μετά” (“σύν”) rarely takes the plural.

“Ἀλκιβιάδης ἐκ Σάρδεων μετὰ Μαντιθέου τοῦ ἁλόντος ἐν Καρίᾳ ἵππων εὐπορήσαντες νυκτὸς ἀπέδρασανεἰς Κλαζομενάς”, XEN. Hell. 1.1.10; Alcibiades and Mantitheus . . . ran off to Clazomenae.

XEN. Hell. 1.1.10 (see above).

THUC.3.109.2: “κρύφα δὲ Δημοσθένης μετὰ τῶν ξυστρατήγων Ἀκαρνάνων σπένδονται Μαντινεῦσι”.

[*] 476. Attraction of predicate.

Observe the attraction of the copula by the predicate. Cf. 124.

“χρυσὸς δὲ καὶ ἄργυρος . . . ἐστιν ἐπίφθονον κτῆμα”, PLATO, Legg. 955E; Gold and silver is an invidious possession.

PLATO, Euthyd. 279B: “ἀλλὰ μὴν εὐγένειαί τε καὶ δυνάμεις καὶ τιμαὶ ἐν τῇ ἑαυτοῦ δῆλά ἐστιν ἀγαθὰ ὄντα”. Legg. 732 E (124). 955 E (see above).

AESCHYL. Ag. 650-1: “ξυνώμοσαν γὰρ ὄντες ἔχθιστοι” . . . | “πῦρ καὶ θάλασσα” (personification).

[*] 477. Unity of subjects.

Close union often amounts to unity.

“ὁ . . . χρόνος καὶ ἡ ἐμπειρία . . . ἐκδιδάσκει τοὺς ἀνθρώπους”, ANTIPHON, 5.14; Time and experience teach（es） men full well. “ἄνεμος καὶ χειμὼν διεκώλυσεν αὐτούς”, XEN. Hell. 1.6.35; Wind and storm prevented them.

DEM.2.9: “ἡ πρώτη πρόφασις καὶ μικρὸν πταῖσμα πάντ᾽ ἀνεχαίτισεν καὶ διέλυσεν. 14: ἡ Μακεδονικὴ δύναμις καὶ ἀρχὴ . . . αὐτὴ . . . καθ᾽ αὑτὴν ἀσθενὴς καὶ πολλῶν κακῶν ἐστι μεστή. 18.65: ἦν ἄν τις . . . μέμψις καὶ κατηγορία”.

LYS. [20] 8: “τὸ δέος καὶ ὁ φόβος τῶν πεπονθότων ἀπέτρεπε πάντας” .

ANTIPHON, 5.14 (see above).

PLATO, Euthyd. 291C: “ἔδοξε γὰρ δὴ ἡμῖν ἡ πολιτικὴ” (sc. “τέχνη”) “καὶ ἡ βασιλικὴ τέχνη ἡ αὐτὴ εἶναι”. Legg. 926 D: “τῷ δὲ ἡττηθέντι παρὰ τοῦ νομοθέτου ψόγος καὶ ὄνειδος κείσθω, πολλῶν χρημάτων νοῦν κεκτημένῳ ζημία βαρυτέρα”. Rpb. 332 A-B: “οὐ τὰ ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν, ὃς ἄν τῳ χρυσίον ἀποδῷ παρακαταθεμένῳ, ἐάνπερ ἡ ἀπόδοσις καὶ ἡ λῆψις” (giving and taking practically the same act) “βλαβερὰ γίγνηται, φίλοι δὲ ὦσιν ὅ τε ἀπολαμβάνων καὶ ὁ ἀποδιδούς” (two separate persons).

XEN. Hell. 1.1.26: “διὰ ταῦτα δὲ εὐεργεσία τε καὶ πολιτεία Συρακοσίοις ἐν Ἀντάνδρῳ ἐστί”. 1.6.35 (see above).

THUC.6.17.1: “καὶ ταῦτα ἡ ἐμὴ νεότης καὶ ἄνοια παρὰ φύσιν δοκοῦσα εἶναι ἐς τὴν Πελοποννησίων δύναμιν λόγοις τε πρέπουσιν ὡμίλησε καὶ ὀργῇ πίστιν παρασχομένῃ ἔπεισε”.

HDT.4.115: “ἡμέας ἔχει φόβος τε καὶ δέος. 7.198: ἄμπωτίς τε καὶ ῥηχίη ἀνὰ πᾶσαν ἡμέρην γίνεται. 8.70: τοὺς δὲ Ἕλληνας εἶχε δέος τε καὶ ἀρρωδίη. 106: Πανιώνιον μέν νυν οὕτω περιῆλθε ἥ τε τίσις καὶ Ἑρμότιμος”.

AR. Vesp. 590-1: “ἔτι δ᾽ ἡ βουλὴ χὠ δῆμος ὅταν κρῖναι μέγα πρᾶγμ᾽ ἀπορήσῃ”, | “ἐψήφισται τοὺς ἀδικοῦντας τοῖσι δικασταῖς παραδοῦναι”.

SOPH. Ph. 336: “ἀλλ᾽ εὐγενὴς μὲν ὁ κτανών τε χὠ θανών”.

PIND. O. 5.15. 9.15. P. 2.9-10: “ἐπὶ γὰρ ἰοχέαιρα παρθένος χερὶ διδύμᾳ” | (“ὅτ᾽ ἐναγώνιος Ἑρμᾶς αἰγλάεντα τίθησι.κόσμον. 4.66: τῷ μὲν Ἀπόλλων ἅ τε Πυθὼ κῦδος ἐξ ἀμφικτιόνων ἔπορεν”. 10.10. 11.45.

THEOGN. 291-2: “ἀναιδείη δὲ καὶ ὕβρις” | “νικήσασα δίκην γῆν κατὰ πᾶσαν ἔχει”.

ARCHIL.16: “πάντα τύχη καὶ μοῖρα, Περίκλεες, ἀνδρὶ δίδωσιν”.

HOM. Od. 2.338: “νητὸς χρυσὸς καὶ χαλκὸς ἔκειτο. 3.299-300: τὰς πέντε νέας” . . . | “Αἰγύπτῳ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμός τε καὶ ὕδωρ”.

Il. 3.255: “τῷ δέ κε νικήσαντι γυνὴ καὶ κτήμαθ᾽ ἕποιτο. 10.523: Τρώων δὲ κλαγγή τε καὶ ἄσπετος ὦρτο κυδοιμός”.¹

[*] 478. *sxh=ma *)alkmaniko/n.

In poetry the plural or dual sometimes anticipates the plural or dual result and thrusts itself between the subjects.

“ἦ μὲν δὴ θάρσος μοι Ἄρης τ᾽ ἔδοσαν καὶ Ἀθήνη”, HOM. Od. 14.216; Courage to me (did) Ares (give—nay) they did give, for I count Athena too.

AESCHYL. fr. 381: “ὅπου γὰρ ἰσχὺς συζυγοῦσι καὶ δίκη”, | “ποία ξυνωρὶς τῆσδε καρτερωτέρα”;

Cf. PIND. P. 4.178-9: “πέμπε δ᾽ Ἑρμᾶς χρυσόραπις διδύμους υἱοὺς ἐπ᾽ ἄτρυτον πόνον”, | “τὸν μὲν Ἐχίονα, κεχλάδοντας ἥβᾳ, τὸν δ᾽ Ἔρυτον” (half-epic).²

ALCMAN, 9: “Κάστωρ τε πώλων ὠκέων δματῆρες, ἱππόται σοφοί”, | “καὶ Πωλυδεύκης κυδρός” (apposition).

HOM. Od. 10.513-4: “ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε ῥέουσιν” | “Κωκυτός θ̓”. 14.216 (see above).

Il. 5.774: “ἧχι ῥοὰς Σιμόεις συμβάλλετον ἠδὲ Σκάμανδρος”. Cf. 20.138-9: “εἰ δέ κ᾽ Ἄρης ἄρχωσι” (so La Roche with most MSS. and Aristarchus; Cauer reads “ἄρχῃσι” with several MSS. and Zenodotus) “μάχης ἢ Φοῖβος Ἀπόλλων”, | “ἢ Ἀχιλῆ᾽ ἴσχωσι καὶ οὐκ εἰῶσι μάχεσθαι”.

[*] 479. Singular subjects connected by disjunctives.

When singular subjects are connected by disjunctives the singular is the rule, but the plural is sometimes found.

Singular:

“οὔθ᾽ ἡ Ἑλλὰς οὔθ̓ ἡ βάρβαρος τὴν πλεονεξίαν χωρεῖ τἀνθρώπου”, DEM.9.27; (No land) neither Greek nor non-Greek can hold the greed of this creature.

DEM.1.6: “οὐδὲ γὰρ λόγος οὐδὲ σκῆψις ὑμῖν . . . ὑπολείπεται”. 9.27 (see above).

PLATO, Phaedr. 245D: “ἀρχῆς γὰρ δὴ ἀπολομένης οὔτε αὐτή ποτε ἔκ του οὔτε ἄλλο ἐξ ἐκείνης γενήσεται”. Rpb. 342 B: “οὔτε γὰρ πονηρία οὔτε ἁμαρτία οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ πάρεστιν”.

THUC.1.93.5: “ἐντὸς δὲ οὔτε χάλιξ οὔτε πηλὸς ἦν”.

HDT.2.41: “οὔτε ἀνὴρ Αἰγύπτιος οὔτε γυνὴ ἄνδρα Ἕλληνα φιλήσειε ἂν τῷ στόματι” (438).

AR. Ach. 308: “οἷσιν οὔτε βωμὸς οὔτε πίστις οὔθ᾽ ὅρκος μένει”.

SOPH. O. R. 1020: “ἀλλ᾽ οὔ σ᾽ ἐγείνατ᾽ οὔτ᾽ ἐκεῖνος οὔτ᾽ ἐγώ”. fr. 511.2: “οἷς οὔτε δαίμων οὔτε τις θεῶν . . . ποτ᾽ ἂν νείμειεν ἀξίαν χάριν”.

AESCHYL. Pers. 14-5: “κοὔτε τις ἄγγελος οὔτε τις ἱππεὺς” | “ἄστυ τὸ Περσῶν ἀφικνεῖται”.

SIMON. C. 4.4-5: “ἐντάφιον δὲ τοιοῦτον οὔτ᾽ εὐρὼς” | “οὔθ᾽ ὁ πανδαμάτωρ ἀμαυρώσει χρόνος”.

HOM. Il. 8.7-8: “μήτε τις οὖν θήλεια θεὸς τό γε μήτε τις ἄρσην” | “πειράτω διακέρσαι ἐμὸν ἔπος”.

[*] 480. Plural:

“εἰ . . . περὶ τούτων ἔμελλον ἀπολογήσεσθαι μόνον Λεωχάρης ἢ Δικαιογένης, ἤρκει ἄν μοι τὰ εἰρημένα”, ISAE. 5.5: If it were on these lines only that Leochares or Dicaeogenes was expected to make the defence, I should consider what has been said sufficient.

ISAE. 5.5 (see above).

PLATO, Legg. 838A: “ὅταν ἀδελφὸς ἢ ἀδελφήτῳ γένωνται καλοί”.

EUR. Alc. 360-2: “καί μ᾽ οὔθ᾽ ὁ Πλούτωνος κύων” | “οὔθ᾽ οὑπὶ κώπῃ ψυχοπομπὸς ἂν Χάρων” | “ἔσχον”.

BACCHYL.36(Bgk.): “θνατοῖσι δ᾽ οὐκ αὐθαίρετοι” | “οὔτ᾽ ὄλβος οὔτ᾽ ἄκαμπτος Ἄρης οὔτε πάμφθερσις στάσις”.

PIND. P. 6.10-3: “τὸν οὔτε χειμέριος ὄμβρος . . . οὔτ᾽ ἄνεμος ἐς μυχοὺς ἁλὸς ἄξοισι”.

[*] 481. Adjective predicate with combined subjects of different genders.

When the genders of combined subjects are different, the adjective predicate takes either the strongest gender or the nearest. In things with life the masculine gender is the strongest, in things without life the neuter. In poetry personification has a wide range.

“ἡ μὲν Τύχη καὶ Φίλιππος ἦσαν τῶν ἔργων κύριοι”, AESCHIN.2.118; Fortune and Philip had the control of the issues in their hands, were responsible for the actual results. “τιμωμένου δὴ πλούτου ἐν πόλει καὶ τῶν πλουσίων ἀτιμοτέρα ἀρετή τε καὶ οἱ ἀγαθοί”, PLATO, Rpb. 550E-551 A; When in any state wealth and the wealthy are valued, virtue and the virtuous are undervalued. “αἰδῶ δὲ καὶ φόβον . . . οὐχ ὁρᾷς ἔμφυτα . . . ἀνθρώποις ὄντα”; XEN. Mem. 3.7.5; Do you not see that reverence and fear are things inborn in mankind?

LYCURG.30: “ἐγὼ μὲν ἐβουλόμην . . . ἐν τοῖς Λεωκράτους οἰκέταις καὶ θεραπαίναις βασανισθεῖσι τὸν ἔλεγχον γενέσθαι”.

DEM.25.68: “τῶν ὑπαρχόντων νόμων καὶ πολιτείας μενόντων οὐκ ἔνι τῶν αἰσχρῶν αὐτῷ τούτων ἀπαλλαγή”.

PLATO, Conv. 179C: “ὄντων αὐτῷ πατρός τε καὶ μητρός”. Legg. 835 D: “εἶδον νέους τε καὶ νέας ὁμιλοῦντας φιλοφρόνως ἀλλήλοις”. 892 B: “δόξα δὴ καὶ ἐπιμέλεια καὶ νοῦς καὶ τέχνη καὶ νόμος σκληρῶν καὶ μαλακῶν ... πρότερα ἂν εἴη”. Rpb. 329 D: “καὶ γῆρας ... καὶ νεότης χαλεπὴ τῷ τοιούτῳ ξυμβαίνει” (473). 550 E-551 A (see above).

XEN. An. 1.4.8: “καίτοι ἔχω γε αὐτῶν καὶ τέκνα καὶ γυναῖκας ἐν Τράλλεσι φρουρούμενα” (women being treated as chattels). Mem. 3.7.5 (see above).

THUC.8.63.1: “πυθόμενος ... τὸν Στρομβιχίδην καὶ τὰς ναῦς ἀπεληλυθότα” (masc.).

HDT.3.57: “τοῖσι δὲ Σιφνίοισι ἦν τότε ἡ ἀγορὴ καὶ τὸ πρυτανήιοι Παρίῳ λίθῳ ἠσκημένα”.

AR. Pl. 160-1: “τέχναι δὲ πᾶσαι διὰ σὲ καὶ σοφίσματα” | “ἐν τοῖσιν ἀνθρώποισίν ἐσθ᾽ εὑρημένα”.

AESCHYL. Ag. 527: “βωμοὶ δ᾽ ἄϊστοι” (sc. “εἰσὶν”) “καὶ θεῶν ἱδρύματα”.

HOM. Od. 4.79: “ἀθάνατοι γὰρ τοῦ γε δόμοι καὶ κτήματ᾽ ἔασιν”.

Il. 1.177: “αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε. 18.567-8: παρθενικαὶ δὲ καὶ ἠίθεοι ἀταλὰ φρονέοντες” | ... “φέρον μελιηδέα καρπόν”.

[*] 482. Combined subjects of different persons.

When the persons of combined subjects are different, the first person is preferred to the second, the second to the third, or else the person is determined by the nearest subject.

“ἀεὶ γὰρ ἐγὼ καὶ ὁ σὸς πατὴρ ... φίλω ἦμεν”, PLATO, Lach. 180E; Your father and I were always good friends. “ἐγὼ οὖν καὶ σὺ μὴ πάθωμεν ὃ ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν”, Phaedr. 237 C; Let you and me not get into the predicament which we find so much fault with in others.

ISAE. 7.45: “ἐγὼ δὲ καὶ ὁ ἐμὸς πάππος εὐεργέται γεγόναμεν αὐτοῦ”.

PLATO, Euthyd. 279D: “ὀλίγου καταγέλαστοι ἐγενόμεθα ὑπὸ τῶν ξένων ἐγώ τε καὶ σύ” (469). 286 A: “τί οὖν δὴ τοῦτο; ... ἧττόν τι ἀντιλέγομεν ἐγώ τε καὶ σύ”; Gorg. 515 E: “ἀλλὰ οἶδα σαφῶς καὶ ἐγὼ καὶ σὺ ὅτι κτἑ”. Lach. 180 E (see above). Legg. 770 C: “Μέγιλλος μὲν γὰρ καὶ ἐγὼ καὶ Κλεινίας εἰρήκαμέν τε αὐτὰ ἀλλήλοις οὐκ ὀλιγάκις ὁμολογοῦμέν τε λέγεσθαι καλῶς”. Lys. 223B (60). Phaedr. 237 C (see above). Theaet. 154 D-E: “εἰ ... δεινοὶ καὶ σοφοὶ ἐγώ τε καὶ σὺ ἦμεν ... ἤδη ἂν ... ἀλλήλων τοὺς λόγους τοῖς λόγοις ἐκρούομεν”. Ibid. 163 A: “ἀλλ᾽ οὐ δίκαιον ... οὔτε σὺ οὔτε ἂν ἡμεῖς φαῖμεν”.

XEN. An. 2.1.16: “σύ τε γὰρ Ἕλλην εἶ καὶ ἡμεῖς”. An. 7.7.16: “ἀλλ᾽ ἐγὼ μὲν λέγω, ἔφη, καὶ Σεύθης ταὐτά”. Cyr. 7.4.5: “τούτοις Κῦρός τε καὶ ἡμεῖς πολέμιοι ἐσόμεθα”. Mem. 4.4.7: “οὔτε σὺ οὔτ᾽ ἂν ἄλλος οὐδεὶς δύναιτ᾽ ἀντειπεῖν”.

AR. Av. 131: “ὅπως παρέσῃ μοι καὶ σὺ καὶ τὰ παιδία” . Pl. 620-1: “ἐγὼ δὲ καὶ σύ γ᾽ ὡς τάχιστα τὸν θεὸν” | “ἐγκατακλινοῦντ᾽ ἄγωμεν εἰς Ἀσκληπιοῦ”.

SOPH. El. 622-3: “ἦ σ᾽ ἐγὼ καὶ τἄμ᾽ ἔπη” | “καὶ τἄργα τἀμὰ πόλλ᾽ ἄγαν λέ-” “γειν ποιεῖ. 795: οὔκουν Ὀρέστης καὶ σὺ παύσετον τάδε”; O. R. 401-2: “κλάων δοκεῖς μοι καὶ σὺ χὠ συνθεὶς τάδε” | “ἁγηλατήσειν. 1020: ἀλλ᾽ οὔ σ᾽ ἐγείνατ᾽ οὔτ᾽ ἐκεῖνος οὔτ᾽ ἐγώ”.

AESCHYL. Suppl. 938-9: “ἐν χρόνῳ μαθὼν” | “εἴσῃ σύ τ᾽ αὐτὸς χοἰ ξυνέμποροι σέθεν”.

[*] 483. In AESCHIN. 2.184: “τὸ δὲ σῶμα ἤδη τουτὶ παραδίδωσιν ὑμῖν καὶ ἐγὼ καὶ ὁ νόμος”, the speaker has in mind the familiar formula “οὐκ ἔγωγε ἀλλ᾽ ὁ νόμος”, ANAXIM. Gr. 1, p. 236 (Spengel). Cf. LYS. 1.26: “οὐκ ἐγώ σε ἀποκτενῶ, ἀλλ᾽ ὁ τῆς πόλεως νόμος” , and AR. Eccl. 1055-6: “ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ”, | “ἀλλ᾽ ὁ νόμος ἕλκει ς”（“ε”).