“Φωκυλίδης: Μιλήσιος, φιλόσοφος, σύγχρονος Θεόγνιδος. ἦν δὲ ἑκάτερος μετὰ χμζ́ ἔτη τῶν Τρωικῶν, Ὀλυμπιάδι γεγονότες νθ́. ἔγραψεν ἔπη καὶ ἐλεγείας, παραινέσεις ἤτοι γνώμας: ἅς τινες Κεφάλαια ἐπιγράφουσιν: εἰσὶ δὲ ἐκ τῶν Σιβυλλιακῶν κεκλεμμένα.” Suid.
“μέμψαιτο δ᾽ ἄν τις Ἀρχιλόχου μὲν τὴν ὑπόθεσιν, Παρμενίδου δὲ τὴν στιχοποιϊαν, Φωκυλίδου δὲ τὴν εὐτέλειαν, Εὐριπίδου δὲ τὴν λαλίαν, Σοφοκλέους δὲ τὴν ἀνωμαλίαν ... ἕκαστός γε μὴν ἐπαινεῖται κατὰ τὸ ἴδιον τῆς δυνάμεως, ᾧ κινεῖν καὶ ἄγειν πέφυκεν.” Plut. Rat. Aud. 13
“ὅτι δὲ πρὸς τὴν μουσικὴν οἰκειότατα διέκειντο οἱ ἀρχαῖοι δῆλον καὶ ἐξ Ὁμήρου: ὃς διὰ τὸ μεμελοποιηκέναι πᾶσαν ἑαυτῷ τὴν ποίησιν ἀφροντιστὶ πολλοὺς ἀκεφάλους ποιεῖ στίχους καὶ λαγαρούς, ἔτι δὲ μειούρους. Ξενοφάνης δὲ καὶ Σόλων καὶ Θέογνις καὶ Φωκυλίδης, ἔτι δὲ καὶ Περίανδρος ὁ Κορίνθιος ἐλεγειοπιὸς καὶ τῶν λοιπῶν οἱ μὴ προσάγοντες πρὸς τὰ ποιήματα μελῳδίαν ἐκπονοῦσι τελείους τοὺς στίχους τοῖς ἀριθμοῖς καὶ τῇ τάξει τῶν μέτρων καὶ σκοποῦσιν ὅπως αὐτῶν μηθεὶς μήτε ἀκέφαλος ἔσται μήτε λαγαρὸς μήτε μείουρος.” Ath. 14. 632 d
“” Ath. 14. 620 c.
“ νος ηιξ ξυμ πομπειο φυιμυς. μυλτα μεξυμ δε ρεπυβλιξα, σανε σιβι δισπλιξενς, υτ λοθυεβατυρ （σιξ εστ ενιμ ιν ηοξ ηομινε διξενδυμ）, σψριαμ σπερνενς, ηισπανιαμ ιαξτανς, ηιξ θυοθυε υτ λοθυεβατυρ, ετ οπινορ υσθυεθυαθυε δε ηοξ ξυμ διξεμυς, σιτ ηοξ θυασι καὶ τόδε Φωκυλίδου.
”Cic. Att. 4. 9. 1
“ἴσως δέ τινα （τῶν ἄλλων ποιητῶν） καὶ δημοτικὰ λέγοιτ᾽ ἄν, συμβουλεύοντα καὶ παραινοῦντα τοῖς πολλοῖς καὶ ἰδιώταις, καθαπερ οἶμαι τὰ Φωκυλίδου καὶ Θεόγνιδος ... τὴν δέ γε Ὁμήρου ποίησιν κτλ.” Dio. Chrys. 2. 19
“σήμειον δ᾽ ἄν τις ποιήσαιτο τὴν ῾Ησιόδου καὶ Θεόγνιδος καὶ Φωκυλίδου ποίησιν: καὶ γὰρ τούτους φασὶ μὲν ἀρίστους γεγενῆσθαι συμβούλους τῷ βίῳ τῶν ἀνθρώπων, ταῦτα δὲ λέγοντες αἱροῦνται συνδιατρίβειν ταῖς ἀλλήλων ἀνοίαις μᾶλλον ἢ ταῖς ἐκείνων ὑποθήκαις.” Isocr. 2. 43
