40.
[116]
videte iam porro cetera, iudices, ut intellegatis fingi maleficium
nullum1 posse quo iste sese non contaminarit. in rebus minoribus
socium fallere turpissimum est aequeque turpe atque illud de quo
ante dixi; neque iniuria, propterea quod auxilium sibi se putat
adiunxisse qui eum altero rem communicavit. ad cuius igitur fidem
confugiet, cum per eius fidem laeditur cui se commiserit? atque2 ea
sunt animadvertenda
peccata maxime quae difficillime praecaventur. tecti
esse ad alienos possumus, intimi3 multa apertiora videant necesse est;
socium cavere qui possumus? quem etiam si metuimus, ius offici
laedimus. recte igitur maiores cum qui socium fefellisset in virorum
bonorum numero non
putarunt haberi oportere.
[117]
at vero T. Roscius non unum rei
pecuniariae socium fefellit, quod, tametsi grave est, tamen
aliquo modo posse ferri videtur, verum novem homines
honestissimos4, eiusdem muneris, legationis, offici mandatorumque
socios, induxit, decepit, destituit, adversariis tradidit, omni fraude et
perfidia fefellit; qui de scelere suspicari eius5 nihil potuerunt, socium
offici metuere non debuerunt, eius malitiam non viderunt, orationi
vanae crediderunt. itaque nunc illi homines honestissimi propter
istius insidias parum putantur cauti providique fuisse; iste qui initio
proditor fuit, deinde perfuga, qui primo sociorum consilia adversariis
enuntiavit, deinde societatem cum ipsis adversariis coiit6, terret etiam
nos ac minatur7 tribus praediis, hoc est praemiis sceleris, ornatus. in
eius modi vita, iudices, in his tot tantisque flagitiis hoc quoque
maleficium de quo iudicium est
reperietis.
[118]
etenim quaerere ita debetis: ubi multa avare, multa
audacter8, multa improbe, multa perfidiose facta videbitis, ibi scelus
quoque latere inter illa tot flagitia putatote. tametsi hoc quidem
minime latet quod ita promptum et propositum est ut non ex illis
maleficiis quae in illo constat9 esse hoc intellegatur verum ex hoc
etiam, si quo de10 illorum forte dubitabitur11, convincatur. quid tandem,
quaeso,
iudices? num aut ille lanista omnino iam a gladio recessisse12 videtur
aut hic13 discipulus14 magistro tantulum de arte concedere? par est
avaritia, similis improbitas, eadem impudentia, gemina audacia.
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 maleficum nullum fingi s, Halm
3 intumi (-temi A) mei
4 honestissimos fortissimos ed. V
5 de scelere suspicari eius scripsi: de eius scelere suspicari eius ς: de eius scelere suspicari π: de eius scelere suspicari cett.
6 coiit σχω: coit cett. (cf. Mur. 20)
7 ac || minatur ς: fort. ac dominatur (cf. §24)
8 audaciter Sylvius
9 constat ed. V: constant codd.
10 quo de Gulielmius: quod de codd.: quod Ascens. (2)
12 gladio recessisse Madvig: gladiatore cessisse codd.: gladiatura cessisse Manutius
13 hic Schol.: is (his Aφ) codd.: iste ed. Lambin. A. D. 1584
M. Tullius Cicero. M. Tulli Ciceronis Orationes: Recognovit brevique adnotatione critica instruxit Albertus Curtis Clark Collegii Reginae Socius. Albert Curtis Clark. Oxonii. e Typographeo Clarendoniano. 1908. Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.