macedonius ii
‘αὔριον ἀθρήσω σε.’ τὸ δ᾽ οὔ ποτε γίνεται ἡμῖν,
ἠθάδος ἀμβολίης αἰὲν ἀεξομένης.
ταῦτά μοι ἱμείροντι χαρίζεαι: ἄλλα δ᾽ ἐς ἄλλους
δῶρα φέρεις, ἐμέθεν πίστιν ἀπειπαμένη.
‘ὄψομαι ἑσπερίη σε.’ τί δ᾽ ἕσπερός ἐστι γυναικῶν;
γῆρας ἀμετρήτῳ πληθόμενον ῥυτίδι. [p. 246]