ἔτι δὲ καὶ ταῦτα προστίθεμεν [p. 150]
εἶτα γνούς πως τοῦθ᾽ ὑποδεῖται, κᾆτά τις εἶπε
τῶν ξυμπινόντων 'ἤδη σύ; τί οὐχ ὑποπίνεις;
οὐχ ὑπολύσεις αὐτόν; ὁ δ᾽ ἄχθεται αὐτὸς ὁ θύων
τῷ κατακωλύοντι καὶ εὐθὺς ἔλεξ᾽ ἐλεγεῖα: '
μηδένα μήτ᾽ ἀέκοντα μένειν κατέρυκε παρ᾽ ἡμῖν
μήθ᾽ εὕδοντ᾽ ἐπέγειρε, Σιμωνίδη. οὐ γὰρ ἐπ᾽
οἴνοις
τοιαυτὶ λέγομεν δειπνίζοντες φίλον ἄνδρα;
”