α. ἐκ δὲ πόσιος μῶκος, ἐκ μώκου δ᾽ ἐγένεθ᾽ ὑανία [p. 158]Πανύασις δ᾽ ὁ ἐποποιὸς τὴν μὲν πρώτην πόσιν ἀπονέμει Χάρισιν, ῝ Ὥραις, καὶ Διονύσῳ, τὴν δὲ δευτέραν Ἀφροδίτῃ καὶ πάλιν Διονύσῳ, Ὕβρει δὲ καὶ Ἄτῃ τὴν τρίτην. Πανύασίς φησι:
ἐκ δ᾽ ὑανίας δίκα ... , ἐκ δίκας, ἐκ δὲ καταδίκα,
ἐκ δὲ καταδίκας πέδαι τε καὶ σφαλὸς καὶ ζαμία.
καὶ ἑξῆς περὶ ἀμέτρου οἴνου
πρῶται μὲν Χάριτές τ᾽ ἔλαχον καὶ ἐύφρονες Ὧραι
μοῖραν καὶ Διόνυσος ἐρίβρομος, οἵπερ ἔτευξαν.
τοῖς δ᾽ ἔπι Κυπρογένεια θεὰ λάχε καὶ Διόνυσος.
ἔνθα τε κάλλιστος πότος ἀνδράσι γίνεται οἴνου:
εἴ τις τὸν γε πίοι καὶ ἀπότροπος: οἴκαδ᾽ ἀπέλθοι
δαιτὸς ἀπὸ γλυκερῆς, οὐκ ἄν ποτε πήματι κύρσαι:
ἀλλ᾽ ὅτε τις μοίρης τριτάτης πρὸς μέτρον ἐλαύνοι
πίνων ἀβλεμέως, τότε δ᾽ Ὕβριος αἶσα καὶ Ἄτης
γίνεται ἀργαλέα, κακὰ δ᾽ ἀνθρώποισιν ὀπάζει.
ἀλλὰ πέπον, μέτρον γὰρ ἔχεις γλυκεροῖο ποτοῖο,
στεῖχε παρὰ μνηστὴν ἄλοχον, κοίμιζε δ᾽ ἑταίρους:
δείδια γάρ, τριτάτης μοίρης μελιηδέος οἴνου
πινομένης, μὴ σ᾽ Ὕβρις ἐνὶ φρεσὶ θυμὸν ἀέρσῃ,
ἐσθλοῖς δὲ ξενίοισι κακὴν ἐπιθῇσι τελευτήν.
ἀλλὰ πιθοῦ καὶ παῦε πολὺν πότον.
κατὰ γὰρ τὸν Εὐριπίδην
ἐκ γάρ οἱ Ἄτης τε καὶ Ὕβριος αἶσ᾽ ἅμ᾽ ὀπηδεῖ.
ὅθεν τινὲς τὴν Διονύσου γένεσιν καὶ τὴν τῆς Ὕβρεως κατὰ ταὐτὰ γενέσθαι φασίν. [p. 160]4. Ἄλεξις δὲ πού φησιν ὡς
πληγὰς ὁ κῶμος λοίδορὸν θ᾽ ὕβριν φέρει.
