καὶ πάλιν [p. 202]
ἐγὼ δὲ χοῖρον καὶ μάλ᾽ εὐθηλούμενον
τόνδ᾽ ἐν ῥοθοῦντι κριβάνῳ θήσω. τί γὰρ
ὄψον γένοιτ᾽ ἂν ἀνδρὶ τοῦδε βέλτερον;
καὶ ἔτι:
λευκός: τί δ᾽ οὐχί; καὶ καλῶς ἠφευμένος
ὁ χοῖρος. ἕψου, μηδὲ λυπηθῇς πυρί.
θύσας δὲ χοῖρον τόνδε τῆς αὐτῆς ὑὸς
ἣ πολλά μ᾽ ἐν δόμοισιν εἴργασται κακά,
δονοῦσα καὶ τρέπουσα τύρβ᾽ ἄνω κάτω.