καὶ τῶν αὐτῶν οὐκ αἰεί, ἐπειδὴ πολλοὶ περὶ αὐτῶν ἐγίνοντο λόγοι, τὰ ὀνόματα τῶν εἰπόντων παραλιπὼν τῶν πραγμάτων μνησθήσομαι. περὶ μὲν γὰρ αὐλῶν ὃ μέν τις ἔφη τὸν Μελανιππίδην καλῶς ἐν τῷ Μαρσύᾳ διασύροντα τὴν αὐλητικὴν εἰρηκέναι περὶ τῆς Ἀθηνᾶς:
πολλῶν οὖν πολλάκις ὄντων τῶν ἀκροαμάτων
”
ἁ μὲν Ἀθάνα
τὤργαν᾽ ἔρριψέν ῾ ἱερᾶς ἀπὸ χειρὸς [p. 322]
εἶπέ τ᾽ “ἔρρετ᾽ αἴσχεα, σώματι λύμα,1
”